Legowisko Chmur

[Mistrz Gry]

Legowisko Chmur

---

W sercu gór znajduje się miejsce, które od dawna owiane jest legendą – mówi się, że to właśnie tutaj rodzą się chmury i tutaj powracają, gdy tracą swoją siłę. Skaliste szczyty unoszą się ponad ziemię niczym ogromne grzbiety pradawnych bestii, skąpo porośnięte mchem i karłowatymi krzewami, które ledwie znoszą porywiste wichry. Roślinność, poszarpana i zdziesiątkowana przez pogodę, trwa uparcie na stromych stokach, a kamieniste ścieżki zdradliwie osuwają się spod łap wędrowców.
Cała okolica tonie w gęstej mgle, która okazuje się być kłębiącymi się obłokami. W najwyższych partiach gór powietrze zdaje się przepełnione tajemnicą, a widok rozciągający się ponad chmurami zapiera dech w piersiach. To miejsce, gdzie niebo i ziemia splatają się ze sobą, a wilki wierzą, że właśnie tutaj chmury znajdują swoje legowisko – krainę zawieszoną pomiędzy światem wysokości a dolinami skrytymi w cieniu.

---

[Ammat]

Po drodze zniknął wilczycy z oczu bo międzyczasie pobiegł po składniki na piknik. W każdym razie w końcu dotarli na najpiękniejsze miejsce i najbardziej namiętne jakie dotychczas przyszło mu do głowy. Obłoczki pływały wokół nich. Ammat rozłożył kocyk a na kocyku rozłożył winko, nektar, kawior i .... truskawki .
— zapraszam zapraszam

Luminous Valentine

[Luminous Valentine]

Wilczyca dotarła na miejsce, choć droga tu była wyboista — ciekawa po prostu... Stąpała ona powoli i ostrożnie, nie chcąc spaść. Szanowała siebie. Szanowała swoje życie.
Uhm...
Wstąpiła lewą łapą na kocyk, później prawą i kolejnymi dwoma... Usiadła miękko, owijając puszystym długim ogonem — siebie wokół łapin.
— Wygląda to obiecująco. — Uśmiechnęła się uprzejmie ku Ammat'owi. Nie piła jeszcze alkoholu, choć zaiste była z tych o wygodnym podniebieniu. Lubiącym delektować się delikatnymi smakami.

[Ammat]

— wolisz zacząć od winka czy nektaru ? — przysunął sie do niej i łapą capnął truskawkę próbując poczęstować do pyska wilczycę.
— podobno lubisz truskawki — uśmiechnął się delikatnie

[Luminous Valentine]

— Wina... nie wiem czym jest nektar... Jak to smakuje? możesz mi to przybliżenie opisać? — Zmarszczyła zabawnie nosek, wpatrując się w przedmioty. Chwyciła delikatnie w ząbki truskawkę i zaczęła powolnie zjadać...
Ten gest był dość dziwny, nawet jak na miłosne ekscesy... A NIE, DOBRA.
Ona jedynie gdzie widziała, a raczej czytała o romansidłach — to w księgach, romansidłach.
— Smaczne, dziękuję... — Skinęła mu uprzejmie, kładąc się miękko na posłaniu. Przeciągnęła się, ziewnąwszy... — Masz jakieś, hmmm... kieliszki na te napitki? — Zapytała Ammat'a wprost.

[Ammat]

Z torby wyciągnął dwa małe drewniane strugane kubeczki
— może nie kieliszki ale też się nada — uśmiechnął się — nie da się tego opisać! musisz sama spróbować — odezwał się i nalał nektaru do dwóch po czym jeden podał wilczycy

Luminous Valentine

[Luminous Valentine]

Spojrzała na drewniane, całkiem ładne kubeczki... Miał chłopak talent, jeśli wykonał to zupełnie sam...
— Za nas? na zdrowie? — Uśmiechnęła się lekko do Ammat'a, wznosząc kubek. Nie chciała przecież pić sama, prawda...?

[Ammat]

No oczywiście !
— Za nas ! Na zdrowie !— odparł, uśmiechnął się i wzniósł też kubek a potem wychynął na raz. Jak wódeczkę. Nie pozwolił jej pić samej przecież. Tak to była jego pasja. Praca w drewnie.

[Luminous Valentine]

Czy... była to też romantyczna ranka...?
Bo wspólny posiłek, to na pewno. Poszerzyła swój wciąż łagodny uśmiech, specjalnie dla wojownika Ammat'a.
— Opowiesz mi coś o sobie? — Zapytała niegłośno, acz wyraźnie.

[Ammat]

— co chciałabyś wiedzieć? Jestem wojownikiem z klanu cienia, niedawno przybylem do tej krainy. Nie wiele mam do opowiedzenia. Może ty opowiesz coś o sobie? — zapytał spoglądając na nią. Lubił jej widok, jej uśmiech i w ogóle. Czuł się dobrze przy niej.

[Luminous Valentine]

— Ja....? Jestem adeptem w Klanie Księżyca, przyjmuję nauki spod łapy Ozymandiasa, to mój mentor... Wielki, biały samiec... Wciąż niewiele wiem, ale pilnie się uczę... — Była bardzo młoda, co mogła o sobie powiedzieć?
— Nie przepadam za polowaniami... — Miała swoje powody!
Napiła się i zjadła trochę.

Ammat

[Ammat]

— mhm to chyba dobrze. Trzeba się uczyć — uśmiechnął się potakująco. — czemu nie lubisz polowań? -zapytał zaskoczony. On uwielbiał i to bardzo. Właściwie tesknił za tym trochę.

Luminous Valentine

[Luminous Valentine]

Pewnego razu... — Koń połamał mi żebra... i obił płuca... ale Pan Reh... nie umiem wymówić jego imienia. Pomógł mi. — Wyjaśniła mu, swoje opory co do łowów...
Ale kto wie?
Może jak dorośnie — stanie się starsza, to jej przejdzie?
— Nauczyłbyś mnie... Potrafisz łowić ryby? — Chętnie zastąpiłaby łowy — czymś innym, ale wciąż skupiającym się na napełnieniu żołądka...

Ammat

[Ammat]

— szczerze mówiąc nie jestem w tym dobry ale możemy spróbować — uśmiechnął się — nie ma co się przejmować porażkami. To nauczyło cie jak nie podbiegać do konia — zaśmiał się — no to co idziemy połowić? -zapytał spoglądając na nią.

[Luminous Valentine]

— Pewnie! Pojedzeni, napici... to teraz połowimy! — Zaśmiała się dźwięcznie... — Zastanawiam się... Czy... jest coś czego Ty nie umiesz? — Chętnie go nauczy! Walentynkowe zadania.

Ammat

[Ammat]

— wspomniałem już że nie umiem łowić? Ale mogę spróbować. Lubię uczyć się nowych rzeczy. Lepszy jestem w kopaniu kamieni — zaśmiał się głośno.

[Luminous Valentine]

— Więc może pouczymy się łowienia razem? — Zaproponowała... No co? to nie może być trudne! — Mam wybrać miejsce? — Zapytała skromnie, dźwigając się z pozycji siedzącej.

Ammat

[Ammat]

— prowadź moja droga — odparł i podniósł się. Jakoś mimowolnie wsunął nos w jej futrzaną szyję by napawać się jej zapachem.

[Luminous Valentine]

Zatem...
Poprowadziła.

/zt.
Ammat

[Ammat]

Wyszedł zaraz za wilczycą