Prastara dzicz

[Atraks]

Spojrzał, jak bizon i Gressil rozpłynęli się na jego oczach. Westchnął. Będzie musiał sam, o własnych siłach dojść do domu. Przeżuł do końca mięso, po czym się podniósł. Chciał być silniejszy, to teraz miał okazję poćwiczyć. Wkrótce więc opuścił prastarą dzicz. /zt

[Zuma]

Skonsternował się na chwilę. Faktycznie, odpowiedź wilka niewiele mu rozjaśniła. Zacisnął więc jeden kącik pyska i podniósł go tym samym nieco do góry na skutek spięcia mięśnia.
— Ta.. — odparł tylko odruchowo. Co to było za nawiedzone towarzystwo. Najpierw przemieszczanie się w cieniu, później dwór, który żył własnym niezywym życiem, a teraz wilki, które płoną żywcem i nie giną... Wszystko toczyło się tak szybko, że miał dwa wyjścia — albo się do tego przyzwyczaić, albo to olać. Nie zastanawiał się jednak nad tym dłużej, bo oto Kreon wypowiedział się o Żylecie.
— Dobrze ją znasz? — zapytał, ale nie otrzymał się odpowiedzi, bo oto pochłonęła go ciemność i wylądował na tyłku po drugiej stronie puszczy. /zt

[Ammat]

I on wyszedł stąd /zt