Piaszczysta Plaża

[Saba]

Tuptuptuptuptuptuptuptuptup Gonił Piankę premtko tuptuptuptuptuptuptup
Miał nieco więcej zręczności i tylko troszkę czujności, na pewno dogoni ją! Kiedyś!
Muszelka musiała być bałdzo ciemszka, stąd też miał wielką nadzieję, że odzyska swój skarb!

[Pianka]

NIE ODDA!
Uparła się ona, że ten przedmiot jest mniej... ale i sprawiała jej fajdę cala ta goniwtwa, chichocząc biegała, czasemi wibrując w powietrzu.
Hop — skok — wibracja, trzęsienie ziemi dla mrówek.

[Saba]

Zrobili kilka ostrzejszych zakrętów, zostawili za sobą zoraną plażę, ale Sabie udało się złapąć Piankę! Wskoczył na nią i całym pędem razem przeturlali się nieco dalej, prawie że pod granicę z klanem Potępienia. Gdy zwolnili, Saba zabrał muszelke i triumfalnie odskoczył, by mniej-triumfalnie upaść mordką w piasku.

Koniec zbieractwa: Muszelka

[Pianka]

Podbiegła wkurzona i zaczęła go skubać po kostkach jak cziłała...!

[Saba]

Pacnął Piankę w głowę i wchłoną w futerko Muszelkę.
— Nieładnie! Nie wolno kraść! — Ekhem... nie żeby on kiedykolwiek kradł... co nie...?
O, właśnie, szybko sobie przypomniał, że musi jeszcze burszyn i imbir zdobyć.
A więc bursztyn! Zapomniał o akcji z Pianką i radośnie pobiegł w stronę oceanu/morza.
-Brązowe i błyszczące! — Zawołał pełen entuzjazmu.

Zbieractwo: Bursztyn

Galopem wskoczył w fale morskie, by w nich na chwilę zniknać i pjawić się, szorując pyszczkiem po brzegu. Im więcej Saba miał, tym mniej skarby wpadały w jego małe łapki. Ale to nic! Saba i tak je złapie!
Odlepił się i powtórzył poprzedni manewr z podobnym efektem końcowym. I tak kilka razy.
No co? Musi znaleźć brązowe i błyszczące.

[Pianka]

BRĄZOWE I BŁYSZCZĄCE!
Wywaliła jezyk i przechyliła ciałko na bok (bo była kulką, nie). Mały pyszczek wypalaił.
— QUPQA! — Muszą znaleźć kupę! przecież to oczywiste... Sama nie miała w sobie pokładów materiału, więc pomagała szukać ich Sabie...
Łaziła po brzegu i kopała co chwilę.

[Saba]

Po 14 razach intensywnego zmywania na brzeg, Saba złapał coś, co po drodze fale przyniosły. To był Kamień! Nie taki, jakiego szukał, ale kamień! Taki bardzo lekki, pachnący piżmem i nieco miękki... nawet zostawił ślad ząbków na nim!
Jakkolwiek nie byłby z niego zadowolony, co objawiło się intensywnymi wibracjami — musiał szukać dalej. Odłożył Dziwny, piżmowy kamień do swojego domku w szkielecie wieloryba i popędził dalej szukać bursztynu.
Po drodze zaczepił Piankę o ogon, bo pomylił go z watą cukrową.
Kopał w wielu miejscach, znajdując wiele różnych ,fajnych rzeczy, takie jak — patyk, otoczak, kawałek skorubki kraba, czyjąś kupkę, która wcale nie błyszczała, kawałek szkła, figurkę wilka, który przypominał Eyleroth bez ogona i lewej-przedniej łapy, oraz idealną, sześcienną kostkę. A może ośmiościenną... zależnie, jak na nią spojrzał, T҈e̷s҈s̵e҈r̷a̵k҈t̴ wyglądał nieco inaczej. Zaraz zakopał przedziwny przedmiot z powrotem, co skutecznie urazi (znowu) tajemniczy obiekt i zniknie.
Godzinę później wykopał coś, co wyglądało na błyszczące, twarde i w środku miało utopioną muchę!
Uniósł to wysoko, zawołał radośnie — YAY! — i od razu upuścił, ale szybko z powrotem podniósł.

Koniec zbieractwa: Bursztyn (Z muchą w środku)

[Pianka]

Klapnęła na kuperek. Gapiła się na Sabę...
...bo on znajduje, a ona nie! Powinna mieć focha...! PFFF! ale nie... ona wolała siedzieć bezczynnie i się na niego gapić, z otwartym pyszczkiem, językiem na wielku i chwile ściekającą po nim śliną...
— Saba umie! — Zawowała nareszcie! — Też ja chcę umieć-mieć! — Zapiszczała cienkim, chałaśliwym tonem. Zrobiła kółeczko we własnej osi.

[Saba]

— Pianka będzie umiec! Saba naumi! — Wypiał dumnie pierś i schował swoją rzecz, w odwrotnej kolejności.
— Chodź! Saba idzie po korzonek! Ostry i aromatyczny! Chodź chodź! — Pogalopował w stronę tropików.

/zt

[Pianka]

Poszła za Sabuszem!

/zt.

[Arithra]

polowanie

ofiara: krab (gr.1), dorosły, statystyki: s. 5 / z. 2 / cz. 2
łowca: Arithra (-0pż), wulkan, statystyki: s. 30 / z. 15 / cz. 30

Od czasu do czasu wybierała się na polowanie w ramach zwykłej rozrywki, bo naprawdę lubiła ten rodzaj aktywności. Była w końcu myśliwym, chciała się dalej rozwijać w tym kierunku. Warto więc było próbować z różną zwierzyną, aby rozwijać swoje umiejętności. Dlatego pojawila się dzisiaj tutaj, nad morzem. Liczyła na spotkanie jakiegoś kraba. Lato przechodziło w jesień; lada moment część zwierzyny będzie zwyczajnie niedostępna do znalezienia.

Kroczyła niespiesznie po brzegu, wzdłuż granicy lądu i morza, rozglądając się uważnie za wspomnianymi wcześniej skorupiakami. Był to jej pierwszy raz z owocami morza — a przynajmniej pierwszy od tak dawna, iż już kompletnie zapomniała poprzedniego. Nie miała wiec pojęcia, od czego zacząć. Dlatego więc najpierw postanowila przeszukać brzeg, bacznie się rozglądając, nasłuchując i wąchając, chociaz dwa ostatnie zmysły prawdopodobnie na nic się nie zdadzą. Kraby raczej wydawały niegłośne dźwięki, pewnie trudne do wychwycenia przy szumie morza, a do tego niekoniecznie wiedziała, jak pachniały. Jako Ognista wody po prostu nie lubiła.
A już na pewno nie w tak rozgległej i otwartej formie, jaką było morze.

---

MYŚLIWY P. 1
Mechanika – obniża siłę/zręczność wymaganą do wytropienia zwierzyny o ¼.
Myśliwy otrzymuje dodatkowy 1 PD za odbyte polowanie.
Koszt – 30 energii

[Arithra]

Piach muskał jej łapy, co było całkiem przyjemne. Na pewno o wiele przyjemniejsze, niż wejście do wody, którego naprawdę chciała uniknąć. Problemem jednak było to, że im bardziej starała się znaleźć na brzegu cokolwiek wartościowego — tym słabiej jej to wychodziło. Poza kamykami, wyrzuconymi przez morze muszlami oraz wodorostami nie wyszukała niczego wartościowego. Czasami podnosiła te morskie odrzuty, niemniej po chwili stwierdziła, iż nie ma to za wiele sensu. Krabów tutaj wyraźnie nie było. Westchnęła, spoglądając niechętnie w kierunku toni. Chyba czekała ją kąpiel, nieważne, czy sobie tego życzyła, czy też nie.
Powoli zaczęła się zanurzać, przeklinając w myślach każdorazowo, gdy jakaś fala zmoczyła jej ciało powyżej "bezpiecznej" linii — tego fragmentu ciała, który już zamoczyła, przyzwyczajając go do nieprzyjemnego, przenikliwego chłodu morskiej wody. Przez cały czas przeczesywała spojrzeniem dno, próbując wypatrzeć kraba, nim nieuważnie stanie zbyt blisko, kończąc jako zabawka do ściskania dla krabowego szczypca.

[Arithra]

Co jakiś czas gdzieś koło jej łap przemknęła nieduża rybka. Jakaś nawet musnęła ją pyszczkiem, być może widząc w niej ogromną przekąskę, na co Arithra aż się wzdrygnęła. Nienawidziła takiego uczucia, po prostu. I wtedy go ujrzała. Nieduży skorupiak z charakterystycznymi szczypcami nie znajdował się w wodzie, ale siedział sobie na jakimś kamieniu wystającym ponad taflę. Chyba czekał na głodną mewę, która zrobi sobie z niego przekąskę. Ari postanowiła być szybsza. Rzuciła się w kilku susach w tamtą stronę. Krab oczywiście nie zamierzał czekać na śmierć. Zsunął się po gładkiej powierzchni wilgotnego kamienia, z plaskiem lądując w morskiej toni. Niech go szlak!
Po chwili wypatrywania zwierzątka (jej bieg poderwał w górę sporo mułu z dnia) w końcu dojrzała uciekiniera. Ostrożnie, by nie naciąć się na szczypce, przytknęła łapą karapaks, przygniatając zwierzę do podłoża. Potem je zgrabnie uniosła, przyglądając mu się uważnie. Trzymała go bo bokach ciała, pomiędzy odnóżami, tak, aby nie narazić się na uraz.
A potem po prostu go wypuściła. Chciała go złapać, nie pożreć. Udało się, misja wykonana, można się rozejść. Z ulgą wróciła na brzeg i otrzepała sierść z nadmiaru wody, po czym ruszyła w stronę terenów Klanu Ognia. Czas się nieco rozgrzać po kąpieli, nim złapie jakieś zapalenie płuc czy inna cholerę.

/polowanie zakończone sukcesem.
/zt.

[Yvarrah]

/ zbieractwo: muszelki


Kiedy już odrobinę odpoczął, a rozbity nos przestał aż tak bardzo uprzykrzać życie, postanowił ruszyć na zbieranie kolejnych składników. Po drodze zahaczył o lombard, coby zapoznać się z potrzebami Flair. Pośród poszukiwanych przez waderę przedmiotów znajdowały się muszelki, od których postanowił zacząć. Ruszył zatem na wybrzeże, za cel obierając sobie piaszczystą plażę. Nie spieszył się, krocząc po piachu. Spojrzenie złocistych oczu raz po raz omiatało okolicę, oczywiście najbardziej koncentrował się na miejscu opłukiwanym przez fale. Właśnie tam liczył znaleźć muszelki. Jeśli morze żadnych nie wyrzuci — czeka go dzisiaj kąpiel w słonej, zimnej wodzie...

[Yvarrah]

Jak się miało okazać, nie miał za wiele szczęścia. Na brzegu nie dostrzegł żadnej muszli, ot, jedynie jakieś połamane fragmenty, jednak nic nie wyglądało na tyle przyzwoicie, aby nadawało się na sprzedaż dla kogokolwiek. Oblizał nos, odetchnął głęboko, dodając sobie nieco otuchy, po czym ruszył w morze. Ostrożnie przeczesywał łapami dno, uważając, by nie wpaść na jakiegoś jeżowca czy inne nieprzyjemne w dotyku gunwo. W końcu szukał czegoś wyjątkowo konkretnego — i na tym się koncentrował.

W końcu jednak dojrzał kilka muszli, o różnych kształtach, rozrzuconych po dnie na niewielkiej przestrzeni. Zgrabnie je pozbierał, uważając, że chyba powinno ich wystarczyć na tyle, by zakwalifikować je jako pełnoprawny surowiec.

/zebrano: 1 x muszelki

[Yvarrah]

/ zbieractwo: bursztyn

A kiedy już odszukał muszle, postanowił rozejrzeć się za jeszcze jednym surowcem, który mógłby znaleźć się w okolicy. Bursztyn. Niewielki kamyk, nieco przezroczysty, o przyjemnym dla oczu kolorze. Zaczął się za nim rozglądać na płyciźnie, gdzie się wciąż znajdował, mając nadzieję, że uda mu się uniknąć zanurzania i nurkowania. Raczej nie miał na to ochotę, tak całkiem zwyczajnie i po prostu. Spojrzenie samca przetaczało się po podłożu, kiedy wilk nie odważył się nawet poruszyć aby nie wzniecać brudu, pyłu czy mułu, które tworzyły dno. W końcu w brudnej, zmąconej wodzie byłoby znacznie trudniej czegokolwiek wypatrzeć, prawda?

[Yvarrah]

W pewnym momencie do oczu samca dotarł drobny, subtelny błysk. Zupełnie, jakby pod wodą czaiło się coś dość gładkiego, aby odbijać promienie słoneczne. Udał się zatem w tamto miejsce, powoli, coby nie zmącić wody jakoś do przesady. Kiedy już stanął w odpowiednim miejscu, zatrzymał się, by pozwolić zanieczyszczeniom nieco opaść. Dopiero wtedy zaczął wypatrywać źródła skromnego, nieśmiałego błysku, który chwilę temu zakręcił się w złocistych ślepiach wilkołaka. Zanurzył łapę niespiesznie, podnosząc kamień z podłoża po to, by unieść go pod słońce, dokładnie mu się przyglądając.
Nieśmiały uśmiech uniósł ospale wargi basiora, kiedy dotarło do niego, że właśnie znalazł całkiem ładny bursztyn. Pokręcił nim chwilę między palcami, zastanawiając się, czy na pewno powinien go oddać? A może podarować go komuś bliskiemu?
Nie, Yv, sentymenty na bok. Schował kamień i opuścił wodę, potem plażę, a na koniec i całe Zębate Wybrzeże.

/ zebrano: 1x bursztyn
/ zt.