Leśna Idylla

[Yvarrah]

Pozostawał bardzo uważny. Pokonywał kolejne metry, wypatrując zielska o odpowiednim zabarwieniu, co jednak nie było wcale proste, bo mimo nadchodzącej jesieni w okolicy nadal było wyjątkowo zielono i rześko. Jedynie czasami napotkał pierwsze kolorowe liście, zalegające pośród traw.
Dopiero po dobrej pół godzinie szukania dostrzegł paproć o nieco ciemniejszym kolorze. Pokonał biegiem ostatnie metry, rozsunął nosem trawę, by dokładniej przyjrzeć się paproci. Czarnej Paproci. Uśmiechnął się i ostrożnie zerwał największy spośród liści.

/ zebrano: 1 x czarna paproć

[Yvarrah]

/ zbieractwo: korzeń imbiru


A skoro już zajmował się przeszukiwaniem lasu za składnikami roślinnymi, uznał, że warto rozejrzeć się również za imbirem — byliną, na której było zapotrzebowanie w lombardzie. Oblizał lekko nos, zadarł łeb, poszukując słońca i na podstawie jego położenia spróbować ustalić, jak wiele czasu pozostało mu nim zapadnie noc. Wychodziło na to, iż miał jeszcze kilka godzin, nim zapadnie mrok. Ruszył więc w dalszą drogę, oddalając się nieco od ruin. Rozglądał się uważnie po okolicy, wypatrując całkiem charakterystycznych pędów.

[Yvarrah]

Nie minęło wiele czasu, kiedy oczom samca ukazały się zieloniutkie pędy o całkiem dużych liściach. Przeskoczył ponad konarem zwalonego drzewa, przedarł się przez zarośla, aż w końcu dopadł do rośliny, której uważnie się przyjrzał. Dwa rodzaje pędów, nietrudno je rozpoznać nawet mając jedynie podstawowe pojęcie o roślinach. A może to doświadczenie Yvarraha było po prostu bardziej rozległe, niźli wciąż w siebie niewierzący wilkołak był w stanie przyznać? Ostrożnie odkopał kłącze, by zapakować je do torby. Odetchnął głęboko po schowaniu korzenia, całkiem tak, jakby miało być ono ze szkła czy czegoś równie kruchego.
A potem ruszył w stronę rzeki.

/zt.
/ zebrano: 1 x korzeń imbiru

[Arithra]

polowanie

ofiara: gronostaj (gr.1), dorosły, statystyki: s. 6 / z. 7 / cz. 5
łowca: Arithra (-0pż), wulkan, statystyki: s. 30 / z. 15 / cz. 30

To był całkiem ładny, jesienny wieczór. Wręcz idealny na polowanie, chciałoby się rzec! I tak więc, skoro już pojawiła się taka myśl, to postanowiła za nią pójść. Jakby nie spojrzeć: jeść wilk musi. Pojawiła się więc w lesie z myślą, by w końcu wrzucić coś na ruszt. Nie marnując czasu, od razu zaczęła węszyć w powietrzu oraz tuż pod podłożem, jednocześnie poszukując spojrzeniem jakichkolwiek śladów — łapy odbite w ziemi, kępka sierści, odchody, resztki po posiłku. Wszystko mogło okazać się przydatne. Uszy uważnie poruszały się energicznie na boki, badając otoczenie pod kątem dźwięków, próbując wychwycić te, które mogłyby okazać się dla Arithry przydatne. Jakby nie spojrzeć, na chwilę obecną nie była jeszcze pewna, czego szuka. Wiedziała jedno: ma ochotę na coś niedużego, mniej wymagającego a przede wszystkim: nie czyniącego większej krzywdy wilkowi. Odkąd wcięło gdzieś Sikhanira — nie chciała się narzucać innym medykom...

---

MYŚLIWY P. 1
Mechanika – obniża siłę/zręczność wymaganą do wytropienia zwierzyny o ¼.
Myśliwy otrzymuje dodatkowy 1 PD za odbyte polowanie.
Koszt – 30 energii

[Arithra]

W końcu złapała jakiś interesujący ją zapach — a przynajmniej tak jej się zdawało. Woń ta należała do czegoś łasicowatego, na chwilę obecną nie była w stanie dokładnie określić, którego. Uniosła łeb i rozejrzała się dookoła. Trop nie był nad wyraz świeży, gronostaj z pewnością znajdował się kilka dobrych kilometrów dalej. Dlatego postanowiła nie marnować więcej czasu i zawierzyć instynktowi łowcy, ruszając za zapachem na wschód. Biegła całkiem szybko, miała więc nadzieję, że dopadnie łacisowatego nim ten uda się na spoczynek. Nie chciało jej się szukać nory czy innego schronienia, w którym się ukryje ofiara.
Z każdym kolejnym krokiem ślad był bardziej wyraźny, bardziej kuszący. Aż miała ochotę się oblizać, ale nie zamierzała się rozkojarzać. Nie teraz, kiedy — jak czuła — znajdowała się całkiem blisko celu. I w końcu go ujrzała. Ciemna końcówka ogona zwisała z niskiej gałęzi, widocznie smakołyk właśnie odpoczywał po posiłku na drzewie, ewentualnie dobierał się do jakiegoś gniazda. Zaraz się okaże.

[Arithra]

Niestety, po drzewach chodzić nie potrafiła. Nie była tak zwinna, jak łasicowaty. Musiała więc wypłoszyć gronostaja, zamiast próbować go złapać. Oczywiście wiązało się to z pewnym ryzykiem, iż ofiara ucieknie gdzieś indziej lub nie zdąży jej dopaść. Zakradła się jednak cichaczem do drzewa, postanawiając zaryzykować. Uderzyła bokiem o pień drzewa — a że te było raczej młode i wcale nie jakieś szczególnie potężne, zachwiało się pod naporem wilczego ciała. Gronostaj, zaalarmowany drżeniem, zerwał się i zeskoczył z drzewa, po omacku, po prostu rzucając się do ucieczki.
Na to liczyła. W kilku susach dobiegła do stworzenia, zgrabnie zaciskając szczęki za jego łbem. Na tyle ostrożnie i daleko, by nie dać sie podrapać małymi pazurami. A że zwierzątko wiło się, walcząc o każdy kolejny oddech, uniknięcie szponów nie było proste.
W końcu zwierzak wydał ostatni dech, a ona zaraz potem — jak zwierzę! — po prostu go zeżarła. I ruszyła dalej, oblizując mordę z resztek posoki.

/ zt.
/ polowanie zakońcone sukcesem