Czarne Bagna

[Saba]

W trakcie podróży COŚ poruszyło się w wodzie i przez moment nawet śledziło szybko przemieszczającą się kulkę, ale zostawiło ją w spokoju. Nieco za dużo energii wymagało gonienie szkraba, a co do niego — Saba przednio się bawił, cały umaraszony w błocie i bagiennej wodzie. Dotarł do zarośli, gdzie było milion milionów + jeden paprotek. Na pewno gdzieś tu znajdzie czarną! Przysięga! Tylko... no, musi buszować nieco mocniej i głębiej. Pan grzybica na pewno będzie niezadowolony z Saby, bo połamał kilka gałązek, ale to niiiiiiiiiiiiic! Obserwował, obwąchał i posikał niemal połowę krzaczków, aż nie znalazł czegoś, co wyglądało jak czarna paproć. Ba, nawet dwie! Jedną z nich zjadł z nudów, a drugą podgryzł przy samej ziemi i triumfalnie uniósł ku górze. — Szaba żnalażł! — Przynajmniej tak myślał, ale co innego było czarne i wyglądało jak paprotka? Pfff... godzinę siedział nad poszukiwaniami!

KONIEC ZBIERACTWA: Czarna paproć x1

[Saba]

ZBIERACTWO: Mysia czaszka

Uznał, że tu też powinien znaleźć CZASZUUUUNIĘ! Zebrał się więc w sobie i nawet nie ruszył tyłka z morza paprotek, jedynie nos niżej do ziemi przytulił. Oczy do tego czasu zdążyły przywyknąć do ciemności, to też nie miał wielkich trudności w dostrzeganiu szczegółów i innych dupereli. Niuch niuch, snif snif za Zapachem wapienka.

[Verhin]

Podążał coraz głębiej i głębiej. Nie każda powierzchnia, płaszczyzna, czy nawet dołek — zawierały błoto... momentami była nawet ziemia, mocno jałowa, choć wciąż wilgotna.
Nie spieszył się.
Za przewodnika — miał wzrok, węchem, ani słuchem niczego nie znajdzie... AH! Wszystko jest do czasu. W pewnym momencie, przykryte wpół patykiem, w pół zgniłymi liśćmi — ujawniło się coś zielonkawego.
Wilk poszedł ku temu, odsunął przegrzmiała gałąź i sięgnął po to. Była to czterolistna koniczynka.
Wsunął łapę do torby — po małe pudełeczko. Schował tam item... Nie wychodził jeszcze stąd. Wciąż się rozglądał.

KONIEC ZBIERACTWA: Czterolistna Koniczyna

[Verhin]

ZBIERACTWO: Kwiaty Wrzosu

Wyszedł na nieco suchszą powierzchnie. Jego srebrzysta sierść — stała się brudna, kleista... jak oschnie, to pewnie będzie szorstka. Choć w jego przypadku — zaschnięty brud odpadnie, pozostawiając sierść, kończyny czyściuteńkie. Przemierzał teren wciąż i wciąż, szukając cóż... Czegokolwiek z Listy Neffrei, skoro miał szczęście, HEHE. Znaleźć coś tak rzadkiego jak czterolistna koniczyna... to dlaczego nie miałby pozostałych surowców?
Nie mógł mieć pecha. Nie dziś.
Rozglądał się jak wcześniej, zatrzymując się co jakiś czas.
I znów się rozglądał.
Zaś zatrzymywał.
I tak w kółko, aż do znudzenia... lecz jeszcze nic nie dojrzał. Westchnął głęboko, sięgając po manierkę z wodą. Napił się i ruszył dalej przed siebie.

[Saba]

-Snifsnifsnifsnifsnifsnifsnifsnifsnif... — Bardzo szybko i mtzno wąchał, łapiąc trop wapienka. Od razu przyspieszył kroku i przemierzył niezmierzone połacie paproci, nim wylazł na nieco bardziej stabilny, wizualny grunt i potknął się o łapę Verhina. Wywrócił się, ale szybko wstał i wrócił do poszukiwań, a długo szukać nie musiał, bo nos poprowadził go do norki! Nieduża, do połowy rozkopana, ale jednak! Przejżał dokładnie miejsce zbrodni znaleziska i zobaczył szkielet bez czaszki i czaszkę bez szkieletu. Zjadł to pierwsze, bo fajnie chrupało, a dopiero potem wziął w ząbki czaszunię i schował do torby. Kolejny sukces przyszłęgo cheruba! — Yaaaay! — Pogonił własny ogon.

KONIEC ZBIERACTWA: Mysia czaszka x1

[Verhin]

Szlajał się spokojnie, lustrując dwubarwnymi limami — co chwila otoczenie. Nie chciał przecież przez przypadek wpaść, pomiędzy ostre kły krokodyla? czy tam aligatora. Verhin z pewnością nie znał się na gadach, to też tę wiedzę pozostawi nietkniętą — tym co się owym interesują.
Nie mniej, jeśli by oberwał, niechcący nadepnąwszy na łeb gada — musiałby udać się do uzdrowiciela... choć to zależy od tego, co gadzior by ognistemu uczynił za szkodę.
Ah... Wracając.
Dojrzał w oddali coś fioletowego — ruszył z kopyta (nie miał ich, ale wiadomo). Znalazłszy się obok — zrozumiał, że to Kwiaty Wrzosu — to też skrzętnie je pozbierał, łapiąc delikatnie. Schował do pojemniczka, i tak samo jak koniczynę — do plecaka... Po czym ruszył dalej na łowy.

KONIEC WYDOBYCIA: Kwiaty Wrzosu x1

/Przepraszam tu mi się nazwa pomyliła... mam nadzieję, że to nie przeszkadza

[Verhin]

WYDOBYCIE: Lawenda

Wilk miał już wprawę... to znaczy, że naprawdę uwierzył, że dziś jest jego dzień i się go szczęście trzyma jak rzep psiej dupy, tzn ogona. Srebrzystemu nie wadziła już wilgoć, go otaczająca, ani to, że wdeptywał nie raz w mniejsze, czy głębsze 'zbiorniki' tzn. dziury, z gnijącymi liśćmi, patykami i takie tam.
Szukał.
Tak, szukał.
Pozostało mu odnalezienie lawendy i cholera — bagiennego szlamu, który niestety się przed nim ukrywał.
Tutaj Verhin miał pecha... bo niby szlam występował tu najczęściej — a tu taka niespodzianka. Nie znalazł, JESZCZE go. Skupiał się na poszukiwaniu teraz, któregoś z dwóch tych surowców.

[Verhin]

Szedł, szedł i w końcu znalazł... a naprowadził go zapach ów rośliny — kwiatu... Podążył za nim jak głodny pies za aromatyczną kiełbasą. Nie trwało długo również zebranie lawendy.
Choć pozostawał ostrożnym, by nie popsuć jej zbiorów. Tak ją, jak i inne trzymał teraz bezpiecznie w plecaku, który zwisał przez jego grzbiet, zapięty dobrze pasem — pomagając wilkowi utrzymać towary, które mogłyby wylądować na glebie, gdyby nie kunszt wykonania ów plecaka...
Verhin się jeszcze nie poddawał...
Pozostawał mu do odnalezienia bagienny szlam.
TAK.
Nie odpuści.

KONIEC WYDOBYCIA: Lawenda

[Saba]

Podgryza patyk

[Verhin]

Usiadł na chwilę. UFF...

[Verhin]

Rzut

Bagienny Szlam — czy się uda, czy nie


ZBIERACTWO: Bagienny szlam
Po odpoczynku znów ruszył przed siebie... Liczył, ze wyjdzie bez tego bez szwanku Tyle tu groźnych gadów — skrytych pod ciemnymi powłokami wody, zmieszanej z mułem, gnijąca roślinnością i innymi cudami.
Stawiał łapy ostrożnie, powoli — poruszał się zwinnie — niczym lis. Po cichu, dokładnie — z celem...
Bagienny szlam.
ZNAJDZIE GO!
Pewność siebie — wypełniała żyły Verhina, niosąc go w głąb terenu.
Eksplorował. Penetrował. Rozglądał się. Wysiłek to żaden — wszak po9 odpoczynku, nawet chwilowym — brudny wilk odnalazł siły i jeszcze więcej chęci.

[Saba]

ZBIERACTWO:Bagienny szlam

1d6

Coś go natchnęło, coś w brzuszku zaburczało i iskra śladowej ilości inteligencji zabłysła, a Saba pognał przez zarośla, skonfrontować się z przeznaczeniem. Miał pomóc Verhinowi w zbieraniu szlamu, a więc...
— SZLAM! SZLAM SZLAM SZLAM! — Entuzjazm 10/10, ostrożność -1/10, bo po drodze obił się o jego łapę i wpadł do bagnistej wody z głośnym pluskiem, co przyciągnęło łuskowego drapieżnika z oddali.
Czarna kulka zabulkotała pod wodą przez chwilę, na moment wysunęła nos nad taflę wody, złapała powietrze i popłynęła z zawrotną prędkością na drugi koniec stawu. Szlam bagienny wyjątkowo łatwy był do zdobycia, jeśli nie boisz się ryzykować swoim życiem. Instynkt samozachowawczy czasem... działał różnie, w przypadku podmiotu o gabarycie piłki nożnej.
Po znalezieniu towaru, Sabie zaświeciły się oczka i wypłynął z wody, bo jednak zabrakło mu tchu, ale zapału już nie! Zebrał do słoiczka bagiennego szlamu, ile był w stanie zebrać, ale trzeci zainteresowany tych terenów też się pojawił. Szczęśliwie uznał, że spasiona wiewiórka z ADHD mogłąby mu bardziej zaszkodzić, niż głód zaspokoić, to też trzepnął ją ogonem ze sporą siłą, w efekcie czego Saba upuścił słoik i pofrunął kilka metrów dalej, gdzieś w okolice Verhina.

/-3PŻ

[Verhin]

Coś nagle huknęło koło niego — przez chwilę przeszły go ciarki... ale gdy zobaczył już co to, to westchnął z ulga... — Nie strasz mnie tak. — Zaśmiał się z malca... nie ma co, ten to się śmierci nie boi.
Odwaga, czy głupota? NIE! TO SABA.
Verhin odnalazł bagienny szlam i zaczął go zbierać do pojemniczka, powolnymi ruchami palców. Gdy już miał cały, to zawołał do Saby. — Idę do rzemieślnika, a Ty uważaj na siebie mały. — Pogłaskał go jeszcze po główce i podrapał po brodzie. Podrzucił kiełbasę by Saba ją zjadł...
I Verhin oddalił się.

KONIEC WYDOBYCIA: Bagienny szlam

/zt.

[Saba]

Nie ma mowy, Saba wstał, otrzepał się motzno i pognał z powrotem po słoik! Zły gad mu przeszkodził!
W połowie drogi znowu wpadł do jeziorka, ale resztę drogi przepłynął i znalazł się w okolicach miejsca, gdzie zostawił swój łup. Niestety, musiał nieco pokrążyć po okolicy, poobserwować, pomacać, w trakcie poszukiwań skoczył na coś łuskowatego i pofrunął znowu w powietrzu (tym razem mniej boleśnie) i musiał uciekać 2 x.
Mineła godzina i potknął się o coś twardego, co, jak się okazało, było tym, co wcześniej zbierał. — Yay! — Złapał to w ząbki, schował do torby i uciekł, bo aligator robił się dziwnie zainteresowany.

KONIEC ZBIERACTWA: Bagienny szlam x1

/zt