Góra Pyłów

[Żyleta]

To coś wystawało z popiołu jak szczyt zaginionej skały, ale wcale nie było kamieniem. W miarę jak odgarniała pył łapą, jej oczom ukazało się spore, owalne jajo, osnute cienką warstewką popiołu, który teraz powoli zsuwał się z jego powierzchni, ukazując delikatny, mlecznobiały połysk. Żyleta pochyliła się z lekkim niedowierzaniem, przyglądając mu się uważnie. Nie miała pojęcia, skąd w takim miejscu mogłoby się wziąć jajo. Wulkaniczna okolica, brak gniazd, brak jakiejkolwiek roślinności. Nic nie sugerowało, by cokolwiek żywego mogło się tu rozmnażać — a jednak przed nią leżał dowód na to, że natura bywała bardzo uparta.
Jej myśli na moment powędrowały ku przeszłości do Yesthera i Ciarrena, sokołów które niegdyś jej towarzyszyły w podróży po krainach. W duchu przeszła po łańcuchu wspomnień, który zakończył się obrazem dwóch puchatych kulek, które zawsze wyjątkowo hałaśliwie kłóciły się o miejsce najbliżej je boku. Ciekawe co kryło się w tym jaju?
Bez wahania pochwyciła jajo delikatnie zębami i delikatnym ruchem schowała w ekwipunku. Z lekkim mruknięciem skierowała się z powrotem w kierunku, z którego przyszła, ponawiając poszukiwania chatki.

/zt

[Saba]

Przytuptał na swoich małych łapkach, niosąc ze sobą mały, skórzany woreczek i wielką intencję! I kichający nos.

[Saba]

ZBIERACTWO: Diament x1

Jeszcze nie wie, jaka to zrobi, ale zrobi to! Znajdzie błyszczący kamień! Tak tak!
Ruszył na małych nóżkach przed siebie, wznosząc za sobą chmurę czarnego pyłu, z mordą stanowiącą czystą manifestację ekspresywnej radości i obserwował intensywnie otoczenie. W ciągu dnia i w pełnym słońcu, wiele miejsc w różny sposób mieniło się na terenie, niejedno miejsce przejrzał, obwąchał, obsikał i obckichał. I tak szukał i szukał...

[Verhin]

Przywędrował w celu znalezienia... zaraz... czego?

[Saba]

Szorował nosem po podłożu, aż wpadł na łapę Kogoś i wywrócił się, ale szybko obrócił na cztery łapki, kichnął i zobaczył, kto to to to taki i pomachał mu łapką. — Saba wita! Saba szuka, zbiera, błyszczące! Kamienie świecące i mieniące! Saba szuka! — Pokiwał główką i poszedł dalej, przepełniony entuzjazmem.

[Verhin]

ZBIERACTWO: SZAFIR.

Potrzebował... Niestety nie wiedział, że ani bagiennego szlamu (geniusz, cholera), ani lawendy, ani czterolistnej koniczyny, ni też kwiatów wrzosu tu nie znajdzie. Czas straci... a może i nie? jeśli połasi się na cokolwiek, co można by zebrać.
Poruszał się powoli, rozglądał uważnie.
Ależ tu cholera było brzydko... na szczęście coś się wyróżniało, więc to dostrzegł. Coś czarnego i niezbyt bystrego. Machało i witało się? co to kur** było? Kształt kuli... ale gada... więc nie może być to inne zwierzę. Verhin nie był leśnym by rozumieć inne istoty...
Rozglądnął się uważnie w celu znalezienia jakiegokolwiek już surowca.
— Salve, czy widziałeś tu może... lawendę, bagienny szlam, czterolistną koniczynę lub wrzos? — Durniu. Pytasz?

[Saba]

Przekrzywił główkę, patrząc na dziwnego pana, mówiącego dziwne rzeczy. Chwilę mu zajęło ogarnięcie, czego właściwie potrzebował. — Kwiatki nie rosną pa gryzącym pyle. Saba znajdzie kwiatki w trawie! W lesie! Nad rzeczką! Tak tak~! Saba znajdzie! Ale najpierw, kamień błyszczący, lśniący, tak tak! — Podskoczył podekscytowany i wrócił do własnych poszukiwań.
Coś na horyzoncie zabłyszczało, zapachniało siarką i spalenizną (no sh*t sherlock) i pogalopował w interesującym kierunku, po drodze wywracając się dwa razy jak szczeniaki malamuta na filmikach z yaotóba.
Znalazł się tam, gdzie chciał i zaczął kopać. Kopał, kopał i ujawnił mu się ten przedmiot o urodzie niezwykłej, niczym jego super ładna koleżanka z kp ang! Wróżka ang, musi ją kiedyś odwiedzić!
Złapał diament w mordkę i zatańczył w miejscu, nim schował go do torby.

KONIEC ZBIERACTWA: Diament x1

[Verhin]

Mhm... jakaś to zawsze wskazówka. — Dziękuję, droga kulko Saba. — Podziękował mu i ruszył przed siebie... może jeszcze znajdzie coś na tych okrytych nędzą ziemiach?
Szurał łapami, ledwie je wlekąc. To nie tak, że był zmęczony... to bardziej tak, że źle trafił, ale nie chciał marnować też okazji... Zwłaszcza, że chwilę później przed jego dwukolorowymi oczami coś rozbłysło. Fakt, z daleka i mogło być przywidzeniem, ale wilk postanowił to sprawdzić. Przyspieszył nieco marszu, aż kurz wzbił się w eter, czyniąc na poziomie jego dach — dym, który objął samcze kończyny...
No i zerwał się w bieg, nie wytrzymując.
Wtem połowa jego sylwetki zaistniała, jakby w cieniu — z tym, że ów wilk, brytan, dostojny basior — nie miał nic wspólnego z brudnym cienistym, który wsadza po pijaku (i nie tylko) coś-byle gdzie.
Dotarłszy na miejsce dojrzał.
Piękny błękitny surowiec... Lśnił sie, mienił i odbijał w jego lusterkach, tzn. ślepiach.
Nie czekał długo, postanowił go zebrać...
A jak to uczynił?
Hmmm...
Pomyślał...
Rozejrzał się i znalazł inny kamień, walnął kamieniem w kamień i szafir wyskoczył — dość płynnie i szybko i o dziwo pozostawał bez uszczerbku!
Wilk go złapał w obie łapy, potem drugą kończynę wsunął do plecaka z którego wyjął szmatkę. Przetarł surowiec i schował go bezpiecznie w kieszeni torby.
Niedługo później nim się oddalił — odnalazł Sabę. — Niebawem będę wydobywał Ognisty Denar... co Ty na to? — Nie wiedzieć czemu, ale temperament Saby — przyznał mu o Klanie OGNIA.
...bo Saba witał...
Witał bez powitania — zwyczajnie tak.

KONIEC ZBIERACTWA: SZAFIR.

[Saba]

— Tak tak! Saba idzie! — Pomachał główką i wytuptał z tematu, od razu znaleźć miejsce docelowe. Pani Misiaki ostatnio mu pokazała! Saba wie!

/zt

[Verhin]

Zatem... Ruszyli.

/zt.