Zacisze nad rzeką

[Blues]

Oj był głośny, dużo gadał. Dziwne, że jeszcze miał na to energię, skoro dopiero co marudził, że się zmęczył. Blues tylko przymknął oczy, wypuszczając trochę głośniej powietrze przez nos.
— Skoro tak twierdzisz. Uśmiechnął się, tak ledwo zauważalnie i wrócił z powrotem na brzeg, żeby się położyć na trawie.

Vendetta

[Vendetta]

Blues był bardzo spokojny... Ciekawe, czy dałby się pokusić o skok z góry wodospadu aż na dół... Ciekawe, czy dałby się porwać na rajd na owcy? albo gonienie głupich, ale śmiesznych owiec...
— Mam dziwne pomysły... — Wypalił NAGLE.

[Blues]

— Jakoś mnie to nie dziwi. Wywrócił wzrokiem, ale spojrzał uważnie na towarzysza na wypadek, jakby ten chciał się podzielić tymi niesamowitymi pomysłami.
— Co ci tam wpadło do głowy?

Vendetta

[Vendetta]

No cóż... Był szalony! Blues mógł bardzo szybko dostrzec, że Vendetta nadal ma masę energii, mimo odpoczynku... choć jeszcze nie wstawał, to chciał się podzielić pomysłami...
— Na przykład przejażdżka na kawałkach takich mocniejszych, kory... z śnieżnej górki! albo... skok na bombę z wodospadu! albo... też... skakanie przez wysoki ogień — w sensie ognisko! — Na pewno by mu dupa sie podpaliła, ale co tam...

[Blues]

— Przez ogień? Chcesz sobie przy okazji przypiec futro? Zaśmiał się na te jego pomysły. No były wyjątkowo głupie i miał nadzieję, że żadnego z nich nie będzie próbował zrobić naprawdę. Bo wtedy on będzie musiał mu tą przypieczoną dupę ratować.

Vendetta

[Vendetta]

— Każde wyzwanie, zdrowa rywalizacja jest fajna! — Vendetta był trochę nieogarnięty, a może zbyt szalony...? — A Ty, masz jakieś odporności? — Podobno Klanu dysponują takimi rzeczami...
Ale Vendetta nigdy nie wnikał w to głębiej.

Blues

[Karmelitta]

Samiec przyglądał się jej uważnie, a jego usta drgnęły w ledwie dostrzegalnym uśmiechu, kiedy dostrzegł, jak poruszyła umysł, próbując rozszyfrować treść, którą jej przedstawił. Oczywiście, że zaczęła od imion – to był naturalny punkt zaczepienia. Był ciekaw, jak daleko zaprowadzi ją intuicja.
— Ciekawe spostrzeżenie — przyznał, muskając spojrzeniem zapisane na pergaminie słowa. — Powtarzające się litery mogą sprawiać wrażenie rytmu. W pewnym sensie Ithilyelve faktycznie jest melodyjne. Mowa nocy nie powinna brzmieć topornie. Powinna płynąć.
Przejechał pazurem po papierze, wskazując jedno ze słów, które przykuło jej uwagę.
— In issan, essa issa — powtórzył, pozwalając, by głos ułożył się w niemal śpiewną intonację. — Jeśli brzmi znajomo, to masz dobry instynkt. In issan to ja jestem, essa issa ty jesteś.
Na moment zawiesił głos, pozwalając, by myśl zawisła w powietrzu. Potem nachylił się nieco do przodu, kładąc dłoń na pergaminie.
— Spróbujmy czegoś innego. — Pazur musnął pustą przestrzeń na papierze, po czym wilk dopisał kolejne słowo: Layya'lathyi. — Powiedz mi, co w nim widzisz. Nie myśl o znaczeniu, ale o strukturze. Jakieś skojarzenia? Wzory? Cokolwiek, co ci się narzuca.
Uniósł łeb, czekając. W nauce nie chodziło o gotowe odpowiedzi, a o to, by dostrzec coś samodzielnie. Wtedy dopiero słowa miały wartość.

Karmelitta

— In issan, essa issa — powtórzyła po nim cicho, potem raz jeszcze. Oczywiście jej akcent pozostawiał bardzo, bardzo, BAAAARDZOOO wiele do życzenia. Zakołysała lekko różową kitą, próbując nie dać poznać po sobie, jak mocno ją drażniło, że nie potrafi zabrzmieć równie dobrze, jak Fenrárr. Nie potrafiła tchnąć w słowa magię, której muskanie samcowi przychodziło z zadziwiającą wręcz łatwością. Nie zamierzała się jednak poddać. Po części z racji na to, iż bywała uparta paskudnie, po części zaś — by nie dostarczyć ciemnemu satysfakcji. Z góry założył, iż może nie podołać. Nie podłoży mu się przecież równie łatwo!
Wzdrygnęła się lekko, kiedy jego łapa pojawiła się na pergaminie. Skupiała się na tych cholernych znaczkach, przez co nie spodziewała się podobnego ruchu i — zwyczajnie — dała się zaskoczyć. Prawie się roześmiała, na szczęście w porę przypomniała sobie, iż chce pozostać poważną. Bo chce, by traktowano ją poważnie. Odchrząknęła krótko, próbując zamaskować ten krótki przestrach, który bezczelnie przetoczył się przez różowe lica.
— Dużo zawijasów? — wyparowała po kilkunastu długich sekundach przyglądania się zapisowi z każdej niemal perspektywy. Przekręcała, całkiem nieśwaidomie, łeb w jedną stronę, potem w drugą, próbując odszukać właściwych odpowiedzi. Czego oczekiwał od niej basior? Nie miała pojęcia. Zmarszczyła nosek w zamyśleniu. — Pewnie masz na to kolejną metaforę? — spytała z uśmiechem. Czuła, że jego nieco filozoficzna (przynajmniej jej zdaniem) natura może być pewną przeszkodą w sprawnej komunikacji. A ona przeszkody pokonywać lubiła; mało co wszak dostarczało tak wiele satysfakcji, prawda?

/ Nie gniewaj się, postanowiłam to ruszyć dalej w zdarzeniu indywidualnym


Uśmiechnęła się do samca raz jeszcze.
— Wiesz co, chyba mi się łeb przegrzał. Może wystarczy na jeden raz? Ale, ale! Chętnie spotkam się z tobą ponownie — rzuciła dość energicznie, cmoknęła go w policzek a potem — zanim zdążył ją opieprzyć! — opuściła chatkę.

/zt.

Fenrárr

[Blues]

— Jestem adeptem, nie mam żadnych super mocy ani nic. Westchnął, trochę zawiedziony tym, że nie miał czym mu zaimponować. Gdyby mógł to by się przed nim popisywał ot co. Na ile by te popisy działały na Samotnika to już druga sprawa.

Vendetta

[Fenrárr]

Samiec przyglądał się jej uważnie, a jego usta drgnęły w ledwie dostrzegalnym uśmiechu, kiedy dostrzegł, jak poruszyła umysł, próbując rozszyfrować treść, którą jej przedstawił. Oczywiście, że zaczęła od imion – to był naturalny punkt zaczepienia. Był ciekaw, jak daleko zaprowadzi ją intuicja.
— Ciekawe spostrzeżenie — przyznał, muskając spojrzeniem zapisane na pergaminie słowa. — Powtarzające się litery mogą sprawiać wrażenie rytmu. W pewnym sensie Ithilyelve faktycznie jest melodyjne. Mowa nocy nie powinna brzmieć topornie. Powinna płynąć.
Przejechał pazurem po papierze, wskazując jedno ze słów, które przykuło jej uwagę.
— In issan, essa issa — powtórzył, pozwalając, by głos ułożył się w niemal śpiewną intonację. — Jeśli brzmi znajomo, to masz dobry instynkt. In issan to ja jestem, essa issa ty jesteś.
Na moment zawiesił głos, pozwalając, by myśl zawisła w powietrzu. Potem nachylił się nieco do przodu, kładąc dłoń na pergaminie.
— Spróbujmy czegoś innego. — Pazur musnął pustą przestrzeń na papierze, po czym wilk dopisał kolejne słowo: Layya'lathyi. — Powiedz mi, co w nim widzisz. Nie myśl o znaczeniu, ale o strukturze. Jakieś skojarzenia? Wzory? Cokolwiek, co ci się narzuca.
Uniósł łeb, czekając. W nauce nie chodziło o gotowe odpowiedzi, a o to, by dostrzec coś samodzielnie. Wtedy dopiero słowa miały wartość.

Karmelitta

— In issan, essa issa — powtórzyła po nim cicho, potem raz jeszcze. Oczywiście jej akcent pozostawiał bardzo, bardzo, BAAAARDZOOO wiele do życzenia. Zakołysała lekko różową kitą, próbując nie dać poznać po sobie, jak mocno ją drażniło, że nie potrafi zabrzmieć równie dobrze, jak Fenrárr. Nie potrafiła tchnąć w słowa magię, której muskanie samcowi przychodziło z zadziwiającą wręcz łatwością. Nie zamierzała się jednak poddać. Po części z racji na to, iż bywała uparta paskudnie, po części zaś — by nie dostarczyć ciemnemu satysfakcji. Z góry założył, iż może nie podołać. Nie podłoży mu się przecież równie łatwo!
Wzdrygnęła się lekko, kiedy jego łapa pojawiła się na pergaminie. Skupiała się na tych cholernych znaczkach, przez co nie spodziewała się podobnego ruchu i — zwyczajnie — dała się zaskoczyć. Prawie się roześmiała, na szczęście w porę przypomniała sobie, iż chce pozostać poważną. Bo chce, by traktowano ją poważnie. Odchrząknęła krótko, próbując zamaskować ten krótki przestrach, który bezczelnie przetoczył się przez różowe lica.
— Dużo zawijasów? — wyparowała po kilkunastu długich sekundach przyglądania się zapisowi z każdej niemal perspektywy. Przekręcała, całkiem nieśwaidomie, łeb w jedną stronę, potem w drugą, próbując odszukać właściwych odpowiedzi. Czego oczekiwał od niej basior? Nie miała pojęcia. Zmarszczyła nosek w zamyśleniu. — Pewnie masz na to kolejną metaforę? — spytała z uśmiechem. Czuła, że jego nieco filozoficzna (przynajmniej jej zdaniem) natura może być pewną przeszkodą w sprawnej komunikacji. A ona przeszkody pokonywać lubiła; mało co wszak dostarczało tak wiele satysfakcji, prawda?

/ Nie gniewaj się, postanowiłam to ruszyć dalej w zdarzeniu indywidualnym


Uśmiechnęła się do samca raz jeszcze.
— Wiesz co, chyba mi się łeb przegrzał. Może wystarczy na jeden raz? Ale, ale! Chętnie spotkam się z tobą ponownie — rzuciła dość energicznie, cmoknęła go w policzek a potem — zanim zdążył ją opieprzyć! — opuściła chatkę.

/zt.

Fenrárr

// trzeba było mnie kopnąć <3

— Dobrze, rozumiem. — Odparł, a potem samica zrobiła coś, co go wprawiła w małe zakłopotanie, a potem wyszła. Zamrugał kilkukrotnie, pokiwał łbem i sam również wyszedł.

/zt

[Vendetta]

— Nie szkodzi... Kiedyś na pewno dużo osiągniesz.... — Sam Vendetta jeszcze nie czuł się tak, jakby miał gdzieś dołączyć... Mimo, ze już poznał niewielką ilość wilków. W tym Asu, którą bardzo polubił... ale... Zniknęła.
— Masz jakieś aspiracje rangowe w Klanie Ognia? — Zapytał, siedząc spokojnie. Merdał.

Blues

[Blues]

— Chyba najbardziej chciałbym zostać demonem. Jak tak się zastanawiał nad swoją karierą to ta ranga najbardziej mu się podobała. Nic innego go w sumie nie zainteresowało.
— A ty myślałeś kiedyś o byciu w klanie?

Vendetta

[Vendetta]

— Oh... Ciekawe, mieć w sobie druga duszę... — Hmmm...
— Zastanawiałem się, ale nie jestem jeszcze pewien... Muszę być w stu procentach pewien, gdzie mnie zaakceptują... Chciałbym być w dobrych stosunkach, wiesz... Teraz z tobą, bo nie zrobię Ci na przekór. — Takie to było... Powoli.

[Blues]

— Jestem tylko znajomym, nie musisz patrzeć co mi się podoba, a co nie. Wzruszył barkami. On za to nie mógł od niego wymagać, aby się jakoś pod niego podporządkowywał. Westchnął cicho pod nosem.
— Będę się już zbierał. Miło było cię poznać. Pozbierał się z trawy i odszedł gdzieś w swoją stronę.

Zt

[Vendetta]

Odprowadził go wzrokiem i odbiegł gdzieś...

/zt.

[Yvarrah]

Qamar Suí
Proponuję zacząć, jak się na spokojnie zbierzemy; nic nas nie goni — byle skończyć w ciągu tygodnia. Pamiętajcie, że po 48 godzinach bez napisania wiadomości wypadacie z polowania, nie przysługują Wam wtedy PD. To wszystko tak pro forma. Stać nas na wszystko z tierów 1 — 3, proponuję pancernika po dwa komplety łusek lub po łuski i skórę (chętnie bym łuski przytuliła). Dajcie znać, jak się zapatrujecie; czy może już myślicie w kontekście zdobywania czegoś pod jakiś przedmiot etc.
W kolejnym poście chciałabym już ruszyć.
Plus misiaki, zróbcie se staty na adepta, żeby wszystko było tak cacy, że bardziej nie może być.


To był piękny dzień. Niemal wręcz idealny na polowanie (chociaż żar lejący się z nieba mógł być pewną przeszkodą, więc do zacisza udali się na krótko przed wschodem słońca; te zaczęło się ledwo podnosić, kiedy dotarli na miejsce). Po drodze Yvarrah wyjaśnił potomkom, jak nazywają się kolejne mijane regiony (a patrząc na to, jak po mapie płynie rzeka — było ich raczej sporo; nie znalazłam zacisza samego w sobie niestety), wspomniał także, że woda to życie — więc w jej pobliżu zawsze coś się kręci.
— Na co mielibyście ochotę zapolować? Pamiętajcie, że im większa zwierzyna, tym większe obrażenia możemy odnieść — wyjaśnił rzeczowo. Jego dzieci nie były już szczeniętami, więc zamierzał je traktować jako wilki młode, u progu dorosłości. Miał nadzieję, że nie zaszkodzi im w ten sposób...

[Qamar]

— na coś dużego ! — odparł z równą stanowczością i rzeczowością. — wrau — odparł rzucając się w przód. Coby nie patrzeć jego pierwsze polowanie w tym młodym życiu, dopiero ledwo wyrósł spod matczynego cyca. Futro miał opierzone jeszcze ale gdzienigdzie w czarności zaczął z wiekiem wyłazić bardziej kolor podobny do ojca — gdzienigdzie białe na pysku, gdzie nigdzie czerń rozjaśniała się w ciemny granat.

/ ja se musze nowego ava skombinować ;v

[Suí]

Podążając za ojcem odczuwała szczególny rodzaj ekscytacji. Takiej, którą zawsze odczuwała, gdy doświadczała czegoś nowego. W końcu nigdy wcześniej nie polowała. Znaczy, może zdarzyło jej się za szczeniaka tak czysto instynktownie ganiać jakieś motylki czy inne owady, jednakże nie były to przecież łowy z prawdziwego zdarzenia. Nawet jeśli kilka z tych robaczków to rzeczywiście przy tym sobie zjadła. A ona, jak wiadomo, chętnie takich nowych rzeczy się uczyła.
Chyba po raz pierwszy również zawitała poza klanowymi terenami. Do tej pory tak daleko się nie zapuszczała, częściowo dlatego, że rodzice ją przed tym przestrzegli, lecz przede wszystkim po prostu ponieważ na terytorium Księżycowych miała wystarczająco dużo do zwiedzenia. Z tego powodu idąc rozglądała się z zaciekawieniem dookoła, odnotowując w głowie wszystkie nazwy wspominane przez złotookiego. Przeszło jej przez myśl, że po powrocie będzie musiała odnaleźć je na mapie krainy, którą pewnie gdzieś w bibliotece bądź uniwersyteckim księgozbiorze bez trudu odnajdzie.
Pokiwała krótko głową na wzmiankę o wodzie. Zawsze coś się koło niej kręci. Czyli jak mniemała, najlepiej zwierzyny szukać nieopodal rzek, czy jezior.
Wreszcie padło to jedno pytanie — na co chcieli polować. Samiczka zamyśliła się na chwilę, marszcząc przy tym lekko czoło. Być może dlatego ubiegł ją Qamar. Spojrzała krótko na brata, wciąż z lekko zadumaną miną. Po czym przeniosła wzrok na ojca.
— Podejrzewam, że im większe zwierzę, tym łatwiej może nam uciec — powiedziała, trochę sceptycznie podchodząc do pomysłu porywania się od razu na dużą ofiarę. Nie, żeby jakoś szczególnie powątpiewała we własne możliwości, jednakże doskonale wiedziała, iż ani ona, ani ciemniejszy samczyk polowali dziś po raz pierwszy. Oczywiście w umiejętności ojca nie śmiała wątpić. Lecz o ile dobrze zrozumiała, dziś to oni mieli się wykazać.
— Co proponujesz? — spytała więc rodzica, wodząc spojrzeniem za samczykiem, który wyrwał się do przodu. Cóż, Qamar chyba zawsze był z ich trójki tym najbardziej energicznym.

[Yvarrah]

Wysłuchał opinii syna, później wysłuchał słów córki. Skinął leniwie głową.
— Myślę, że nie zawsze jest to regułą. Owszem, wielka, ciężka zwierzyna jest trudna do zatrzymania. Mniejsza jednak jest na ogół bardzo szybka oraz zwinna. Wychodzi więc na to, że zarówno duża, jak i mała, ma swoje wady oraz zalety. Wielkie zwierzaki mają na ogół bardzo twardą, grubą skórę. Dysponują nieraz rogami bądź twardymi kopytami. Mniejsze ssaki zaś mają ostre kły i pazury, mogące narobić sporo nieprzyjemności, a jeśli źle trafią — są w stanie wydrapać oczy nawet wprawionemu łowcy. Niezależnie od rodzaju i wielkości zwierzyny, zawsze należy pozostać czujnym — wyjaśnił, obserwując uważnie, czy Qamar nie ładuje się właśnie w jakieś tarapaty.
— Część zwierzyny jest w stanie, poza mięsem, dostarczyć nam czegoś cennego, na przykład służącego do złożenia amuletów — tu odnosił się głównie do Suí, jako, że zdążył jej już na temat surowców opowiedzieć. — Surowce pochodzące z polowania są zazwyczaj wyżej cenione, niż te, które można zebrać w bardziej spokojnych warunkach, jak chociażby te pochodzenia roślinnego czy kamienie — dodał.
— Myślę, że pancernik byłby dobrym wyborem. Jego łuski bywają wysoko cenione. Surowce z polowania możecie zabrać na własny użytek, a jesli ich nie potrzebujecie — klanowy skarbiec z pewnością pomieści ich całkiem sporo. Problem z pancernikiem jest taki, że zwierzęta te prowadzą nocny tryb życia, pewnie więc właśnie udają się na spoczynek do swoich nor. Podczas poszukiwań należy kierować się wszystkimi zmysłami, nie ograniczajcie się tylko do czułych nosów. Zwierzęta, poza tym, że mają swój zapach, zostawiają też ślady łap, czasami można odszukać sierść na drzewie o które się otarły, odchody, otarta kora... jest wiele znaków, że zwierzyna tędy przechodziła. Dodatkowo zwierzęta chodzą, niektóre całkiem głośno: duże zwierzęta stawiają ciężko kroki, mniejsze zwykle bywają dyskretniejsze, ot, czasami zaszeleszczą w trawie, czasami pisną albo zakwilą. Dobry myśliwy musi być otwarty na wszelkie bodźce — dał im krótkie wprowadzenie do tropienia. Uznał, że pancernik przy okazji sprawdzi spryt młodych — zwierzak ten przecież miał tendencję do chowania się w skorupie.

Polowanie na pancernika
zebranie surowców: łuski x 2
wiek zwierzyny: dorosła (3)
1d6
Statystyki pancernika: 28 / 12 / 5
Wilki: 56 / 62 / 62
(Yvarrah: 41 / 43 / 46, Sui: 5 / 10 / 10, Qamar: 10 / 9 / 6)

Ruszył powoli do przodu, lekko pochylając łeb, coby zapoznać się z zapachami tutejszej gleby, a także — a może przede wszystkim — z zapachem zwierząt, które tędy przechodziły. Część zapachów była wyraźniejsza i bardziej świeża, część natomiast lekko już zatarta czasem.
— Wiecie, jak wygląda pancernik? Macie jakieś pytania? Nie krępujcie się pytać i gdybać, po to tu jesteśmy, żeby się nauczyć — rzucił jeszcze do adeptów.


/ kto nie rzuci sobie obrażeń w przyszłym poście — ten będzie skazany na moją kostkę, mwahah. Rzucamy 3d5

[Qamar]

Jeszcze się nie ładował w tarapaty ale już czuł w żyłach polowanko. Już chętnie by pobiegł przed siebie szaleńczym młodzikowym żywiołem!
— wolałbym mieć całe oczy — zauważył samczyk. Słuchał ojca uważnie o tym co mają różne zwierzęta, rogi, twarda skóra... brzmiało ciężko.
— co to są amulety? Surowce? — czuł że chyba przegapił jakąś lekcję.
— jak wygląda pancernik? Jest duży? Ma skorupę? Szybko ucieka? Jest czujny? — milion pytań posypało się w stronę ojca niczym grad meteorów. Wziął głęboki wdech i właściwie naśladował ojca. Nos pochylił do ziemi, czujny wzrok próbował odnaleźć zwierzynę

3d5

[Suí]

Słuchała wyjaśnień ojca we względnym milczeniu, od czasu do czasu jedynie przytakując. Starała się zapamiętać jak najwięcej przekazanych przez niego wskazówek, zarówno tych dotyczących wyboru odpowiedniej zwierzyny, jak i później, samego jej tropienia. A więc polowanie zawsze wiązało się z pewnym ryzykiem. Nie dziwiło ją to, zapewne każde zwierzę po prostu robiło wszystko, by przeżyć. Prędzej zaskoczyłoby ją, gdyby te po prostu dawały się pożreć. W końcu skoro wilki posiadają instynkt przetrwania, to czemu ich ofiary miałyby być inne?
Skinęła krótko głową, gdy granatowy wybrał zwierzynę. Cóż, ona nigdy pancernika nie widziała. Widywała na co dzień głównie ptactwo, czy drobne gryzonie, czasem coś nieco większego, co przypadkiem zabłądziło na ich terenach. Jednakże nie pancernika. Trochę utrudniało to sprawę, nie miała bowiem pojęcia, czego właściwie szukają, jak to zwierzę wygląda, ani jak pachnie. Korzystając ze wskazówek ojca, zaczęła rozglądać się dookoła za czymkolwiek, co mogłoby wskazywać o bliskości zwierzyny. Jakiś śladów, świeżo naruszonej ziemi, czegokolwiek, co przykułoby jej uwagę.
— Cóż... Podejrzewam, że ma pancerz — odpowiedziała z lekko rozbawioną nutką w głosie, choć zdecydowanie przeważało skupienie. Qamar zadał większość najważniejszych pytań, nie dodawała więc niczego więcej, zamiast tego nadal się rozglądając. W pewnym momencie przystanęła, nastawiając uszu, gdy usłyszała jakiś szmer. Zerknęła w tamtą stronę, lecz gdy nie zauważyła niczego szczególnego, ruszyła dalej, zrównując się z samcami.
— Lepiej, żeby nie zobaczył nas pierwszy, prawda? — spytała po chwili. To, że zwierzęta często uciekały gdy tylko ją dostrzegą odkryła już jako szczeniak.