Wodospad

[Nazuna]

[ czekasz na kogoś? : > ]

Klepnęłam Ammata, ale jak kcesz podskoczę jeszcze dzieś!
Ożywiam postać

[Sikhanir]

[ jak masz ochotę to chętnie bym Cię porwał na sesję ]

[Nazuna]

Ammat
/Tu jak coś

[Averill]

Wilk przytuptał nad wodospad, zobaczył wilczycę. Machnął łapą i uśmiechnął się, podbiegł szybciutko do niej.
— Salve! — przywitał się.

[Nazuna]

Lazurowe tęczówki Nazuny przesunęły się spokojnie w stronę przybysza. Nie szarpnięciem głowy, nie gwałtownym ruchem – lecz miękko, z tym ledwie uchwytnym opóźnieniem, które potrafiło sprawić, że spojrzenie stawało się bardziej intymne niż słowa....
Znała to salve. Brzmiało znajomo, może nawet zbyt znajomo – jak nuta dawno słyszanej melodii. Rudawy samiec... z Klanu Ognia, bez wątpienia. Jego obecność niosła za sobą zapach dymu, suchej trawy i gorących popiołów.
Nazuna uniosła nieznacznie brwi, nie wychodząc jeszcze z wody. Jej sierść przylgnęła do ciała, odsłaniając miękko zarysowane linie, smukłe i ponętne...
Uśmiechnęła się – lekko, nie oczywiście, jakby grała na granicy kurtuazji i czegoś zbyt bliskiego, by nazwać to żartem.
— Salve, paniczu... — Odparła niskim, miękkim tonem, w którym pobrzmiewało coś ciepłego... i niebezpiecznego.
Ogon, skryty dotąd pod powierzchnią, poruszył się powoli, leniwie – jak fala na spokojnym jeziorze. Było w tym geście coś płynnego, zmysłowego, choć subtelnego; nie nachalnego, a mimo to wyczuwalnego dla każdego, kto patrzył uważnie.
Zamilkła. Nie było potrzeby mówić więcej. Jej spojrzenie zrobiło resztę – zapraszało, lecz nie obiecywało.
W tej chwili woda wciąż należała do niej. Ale czy tylko do niej – to już zależało od tego, co Averill zamierzał dalej...


Averill

[Averill]

Czerwone oczy zabłysły w świetle promiennego słońca i rosy. Rude furtro odbijało się od przezroczystej tafli wody. Wilk zrzucił z siebie żelastwo.
— Salve piękna pani, jak cię zwą ? Nie widziałem Cię dotąd w krainie — odezwał sie szarmancko

[Nazuna]

Nazuna przesunęła się w wodzie z gracją, jakby płynęła nie w jeziorze, a przez jedwabisty sen. Jej ruchy były leniwe, rozciągnięte w czasie – świadome własnego ciała i efektu, jaki wywołują. Ogon zatańczył pod powierzchnią, falując w rytm jej bioder. Zadarła lekko zad, akcentując ruch tak naturalnie, że mogłoby to uchodzić za przypadek… gdyby nie subtelny błysk w oku.
— Jestem Nazuna... — Wymruczała, przesuwając językiem po wewnętrznej stronie pyska, jakby smakowała własne imię. — Dawna ognista… teraz? — Westchnęła przeciągle, niemal teatralnie. — Samotna samotniczka…
Jęk, który wyrwał się z jej gardła, nie był prośbą o ratunek. Przeciwnie — był zaproszeniem, wyzwaniem, może nawet testem. Głos miała miękki jak mech, ciepły jak źródło w środku zimy. Zbliżyła się bliżej do brzegu, lecz nie na tyle, by wyjść — woda wciąż kryła ją do połowy.
— Nie chcesz się… przyłączyć? — Zapytała, spuszczając nieznacznie wzrok tylko po to, by natychmiast podnieść go z powrotem, gdy trzepot długich rzęs przeciął światło słońca.
Uśmiech na jej pysku był jak cień ognia — nie palił, ale kusił ciepłem. Gdzieś głęboko w spojrzeniu kryła się jednak ostrożność. Zabawna gra, tak… ale gra miała reguły. I to ona rozdawała karty....

Averill

[Averill]

Wilk spoglądał jak się przesuwa z gracją po wodzie, śledził każdy ruch. Westchnął ciężko. — Jestem Averill, wilk klanu ognia -odparł i zastrzygł uszami — czemu odeszłaś z klanu Ognia? zapytał spoglądając na nią. Nie kojarzył jej a był w klanie ognia dosyć sporo, poza epitetem wyruszenia na wyprawę. Na początku zamoczył łapy.

[Nazuna]

Nazuna sapnęła cicho, niemal bezgłośnie, jakby zaskoczona własnym przyspieszonym oddechem — a może rozbudzona obecnością, która zaczęła zamaczać łapy w wodzie. Delikatne drżenie warg, subtelny błysk w oku i to ledwo zauważalne przesunięcie ciała pod wodą, które sprawiło, że jej sylwetka ukazała się w pełniejszym zarysie — to nie było nachalne. To była sztuka niedopowiedzeń.
— Tam zaczęłam swoje szczenięctwo… — Zaczęła miękko, prawie z melancholią, choć trudno było ocenić, ile w tym było prawdy, a ile starannie wykalkulowanej nuty nostalgii. Jej lazurowe spojrzenie utkwiło w samcu, przenikliwe, a zarazem miękkie, kuszące.
— To mój pierwszy Klan. — Powiedziała z nutą namysłu, jakby ważyła te słowa zanim je wypowiedziała. — Odeszłam? — powtórzyła pytanie, unosząc lekko brew. — Bo poczułam, że to nie moje miejsce. — Westchnęła, teatralnie, z wyczuciem. Głębszy wdech, lekkie uniesienie piersi, drobny gest łapą, jakby chciała odgarnąć pasmo włosów, choć były splecione. Wszystko to tworzyło obraz istoty, która pamięta, ale nie tęskni...
Wpatrywała się w samcze oblicze jak głodna odpowiedzi — albo czegoś zupełnie innego.
— A ty? — Dodała po chwili ciszy, głosem aksamitnym jak wieczorne niebo. — Wciąż czujesz się tam... jak u siebie? — Woda otulała jej ciało, a ona sama — wyraz twarzy, ton głosu, każde drgnięcie ogona — była zagadką. Kuszącą, miękko spowitą mgłą, taką, której rozwiązanie mogło okazać się słodkie... albo zgubne...

Averill

[Averill]

Sluchał z uwagą i kiwnął głową.
— mój również, tam się urodziłem, mimo to, że na jakiś czas opuściłem krainę.. — tu zrobił dramatyczną pauzę, tymczasem sięgając do wspomnień z podróży — to moje serce zawsze było ogniste — odparł podnosząc brew kiedy skomentowała że to nie jej miejsce — choć nie ma już wilków, które znałem, są inni. Ale wiem że nigdy już nie opuszczę swojego domu jakim jest wulkan — odparł spokojnie, a jego łapy powoli zanurzały się głębiej i głębiej.Czerwone oczy lśniły płomieniem, pysk w szerokim uśmiechu sprawiał że był całkiem.. ciekawy? Szalony? Ale w ten pozytywny sposób
— bo widzisz... — odezwał się i znienacka wziął waderę na grzbiet płynąc w najgłębsze miejsce wody. — ogień to jest mój żywioł. Zanim coś pomyślę, najpierw zrobię, na szczęście przed głupotami chroni mnie Feniks- zaśmiał się.

[Nazuna]

— Ooh... — Wyrwało się z gardła Nazuny, przeciągle, miękko, z odrobiną rozbawionego zaskoczenia, gdy nagle uniósł ją na grzbiet, jakby była nie cięższą niż liść. Jej ciało, zwinne i lekkie, dopasowało się do ruchu bez oporu — nie walczyła. Może nawet... spodobało jej się to.
— Pamiętaj, że nie jestem wrogiem Klanu Ognia... — Mruknęła mu tuż przy uchu, łagodnie, z oddechem ciepłym jak para znad źródła. Jej głos był na granicy szeptu, wibrujący lekkim śmiechem. — Choć nie należę, nie znaczy, że zapomniałam języka, zwyczajów... ognia. — Owinęła ogon wokół jego boku, płynnie, zmysłowo, a może nawet... zawłaszczająco. Falował za nią w wodzie jak syreni cień, miękki, żywy...
— Tylko proszę mnie nie utop! — Zażartowała, unosząc głowę i rzucając mu przeciągłe spojrzenie znad jego barku. W oczach Nazuny lśnił błysk – pół kpiny, pół obietnicy.
— Chociaż... — Dodała z uśmiechem, przechylając łeb delikatnie. — Jeśli miałabym tonąć... to tylko w dobrym towarzystwie. — Zawisła na nim swobodnie, jakby oboje już nie pływali, ale tańczyli w wodzie — ona w jego ramionach, zanurzona w cieple i zabawie. Nie była przestraszoną sarenką. Była wilczycą, która pozwalała się nieść, ale wciąż miała pazury schowane gdzieś pod uśmiechem...

Averill

[Averill]

— to dobrze ze nie jesteś — mruknął płynąc sobie powoli. — a pamiętasz jakieś zwyczaje ? — zapytał bo był ciekawy — nie zamierzam nas utopić — zaśmiał się cicho. — ja jednak wolałbym nie tonąć — prychnął — widzę że lubisz wodę? — szepnął i właściwie ten wodny taniec całkiem mu się podobał.

[Nazuna]

Nazuna zakołysała bioderkami w subtelnym, ale wyraźnie wyczuwalnym rytmie — tak, by ich wspólny ruch po wodzie przypominał bardziej taniec niż zwykłe pływanie. Czuła każdy jego krok, każde napięcie mięśni, i dopasowywała się do niego z naturalną płynnością, jakby znali się od dawna. Jakby to nie był przypadek — tylko powrót.
Nie odpowiedziała od razu na pytanie o zwyczaje. Zamiast tego pozwoliła, by cisza zagrała na ich korzyść, zadziorna i zawieszona w powietrzu jak krople rosy na rzęsach.
— Bardzo przystojny z Ciebie basior, Averillu... — Wymruczała w końcu, zniżając głos niemal do szeptu, który płynął tuż przy jego karku, ciepły, miękki, a jednocześnie pełen tej mocy, którą miała wilczyca wiedząca, co chce powiedzieć — i jak to powiedzieć....
Ogon Nazuny, mokry, cięższy od wody, przesunął się delikatnie pod jego łapami. Był to gest nieoczywisty, niemal przypadkowy… a jednocześnie nie do zignorowania.
Czy testowała granice? Być może.
Czy zapraszała go do przekroczenia którejś z nich? Z pewnością.
Jej spojrzenie niezmiennie pozostawało na nim – lazurowe, kuszące, ciche. Zawieszone pytanie nie padło, ale wisiało gdzieś w przestrzeni między nimi, w tej wilgotnej, ciepłej mgiełce nad wodą.
Co zrobi Averill?
Nazuna się nie spieszyła. Lubiła obserwować odpowiedzi — nie te werbalne, lecz te, które mówiły najwięcej. Te, które przyszły z ciała...

Averill

[Averill]

Wilk się zarumienił. W swoim mniemaniu był rycerzem z pewnymi wartościami. I to właśnie z nimi wędrował przez świat. Kiedy jeszcze podróżował z daleka od tych krain poznał wiele wilków rycerzy. Ale to Smys zaszczepił pewne wartości. Rudy napiął mięśnie gdy ta machała ogonem pod jego łapami, jednakże on niezbyt znał się na tych sprawach. To po pierwsze, po drugie przyrzekł że zrobi to z partnerką na całe życie. A nie tak o sobie z żądzy. Potrafił ją całkiem dobrze kontrolować. Zmrużył oczy. Nie znali się jeszcze na tyle, poza tym co by nie mówić — w głowie dalej miał inną wilczycę — Cascę. Ale czy pasowali do siebie? Nieco to przeżywał szczególnie marudząc przy uchu Vaelowi. Wziął głęboki wdech i ze świstem wypuścił powietrze. Nie był chamem co to musiał przelecieć wszystko co się rusza i nie rusza.Ustawił się naprzeciwko niej.
— co powiesz na randkę ? -zapytał, chciał ją poznać najpierw zanim przejdą do czegoś więcej.

[Nazuna]

Nazuna uśmiechnęła się cicho, ale tym razem inaczej — nie uwodzicielsko, nie prowokująco. Był to uśmiech ciepły, miękki, szczery. Taki, który rzadko pokazywała. Uśmiech, który nie był narzędziem, a reakcją.
Spojrzała na Averilla — dłużej, głębiej, bez filtrów, bez gierek. Jego rumieniec, to lekkie napięcie mięśni, wahanie — wszystko to zrozumiała aż za dobrze. Nie był jak inni, którzy dali się ponieść instynktowi. Był... lepszy? A może po prostu inny. I to wystarczyło, by coś w niej miękło....
— Oczywiście. — Odpowiedziała spokojnie, spuszczając lekko wzrok, ale nie ze wstydu — z szacunku. — Co tylko chcesz. — Już nie kusiła. Falowanie ogona zamarło, biodra się uspokoiły. Nazuna odpuściła subtelnie, z wyczuciem. Nie dlatego, że została odrzucona — lecz dlatego, że go zrozumiała.
Zbliżyła się nieco, teraz już bardziej towarzysko niż zalotnie, i skinęła głową lekko w bok.
— Randka brzmi dobrze... — Dodała z cichym, prawdziwym uśmiechem. — Nie jestem wrogiem Klanu Ognia, Averillu... nigdy nie byłam. A może... może to czas, by wrócić tam, gdzie wszystko się zaczęło. — Zanurzyła łapę w wodzie, unosząc lekką falę.
— Chętnie cię poznam. Bez masek. Bez gierek. — I wreszcie, w jej spojrzeniu pojawiła się nowa iskierka. Nie kokieterii. Nadziei.

Averill

[Averill]

Miał swoje zasady, a swoją męskość potrafił trzymać na wodzy. Kojarzył co znaczy kontrola.
— czy masz jakieś ulubione miejsce ? -zapytał spoglądając na nią pływając powoli. — jeśli będziesz chciała, myślę ze Klan Ognia zawsze przyjmie każdego — odparł powoli. Jego czerwony wzrok spoglądał na Nazunę. Podobała mu się i chyba bardziej nadawała na jego fali? Rozumiała że nie jest jakimś męskim szowinistą, czy samcem z wywieszony jęzorem który leci na każdą wilczyce która podniesie ogon lub zaczepi go ogonem. On poza prymitywnymi instynktami szukał czegoś więcej — akceptacji, miłości. Tej jedynej. Czy właśnie ją znalazł? Okaże się
— co lubisz jeść ? -zapytał nie odrywając od niej wzroku — byłoby mi miło gdybyś została moją Damą Serca — odezwał się cicho. Chyba jeszcze nikomu tego nie zaproponował a przecież znał ją niezbyt długo !

[Nazuna]

Nazuna zamilkła na ułamek chwili. Jej lazurowe spojrzenie uciekło gdzieś w stronę wodospadu, jakby szukała w pianie odpowiedzi — albo może chciała ukryć, że coś w niej zadrżało. Bo zadrżało. I to nie od chłodu wody....
Wilczyca była istotą złożoną — bywała figlarna, lubiła grę słów, ciała i gestów. Ale pod tą zewnętrzną warstwą była dusza, która nie raz szukała czegoś więcej, a od zawsze nosiła w sobie niegasnący głód... przynależności. Ciepła. Prawdy.
Averill właśnie wyłożył przed nią kawałek swojej duszy.
Nazuna uniosła wzrok. Jej oczy, choć wciąż miękkie i kobiece, teraz były też głębokie, poważniejsze.
— Averill... — Wypowiedziała jego imię z namysłem, jakby smakowała każde jego brzmienie. — Nie jestem przyzwyczajona do takich słów. Zwykle słyszałam tylko to, co chciano we mnie zobaczyć... a nie to, kim jestem.
Zanurzyła łapę w wodzie, przesuwając ją w jego stronę.
— A ty... patrzysz, jakbym naprawdę była. — Przysunęła się bliżej, nie kokieteryjnie, nie wyzywająco — po prostu... blisko. Na długość oddechu.
— Tak, kto nie ryzykuje, ten nie zyskuje. — Powtórzyła za nim, miękko. — A może... właśnie ty jesteś tym ryzykiem, które warto podjąć. — Zawiesiła na nim spojrzenie, w którym nadal tlił się cień zaskoczenia, ale też coś nowego. Zaufanie? Nadzieja? Początek.
— Zjem wszystko, co upolujesz... byle przy tobie. — Po raz pierwszy, w jej uśmiechu nie było żadnej maski.

Averill
Przepraszam za afk, wczoraj skupiłam się mocno na tym polo

[Averill]

Wilk był prostym samcem ale z zasadami wpojonymi przez głownie ojca, a potem jego kompana Smysa. Kochał swój Klan, kochał zasady rycerskie, można powiedzieć że był takim ' wilczym rycerzem' ale póki co prędzej jako adept, dopiero aspirował. Był otwarty, szczery, wierny. A że miał raczej pecha w miłości to już cóż. Mimo wszystko nie poddawał się i szukał dalej, choć jeszcze w głowie siedziała mu wilczyca z KN... Spojrzał na nią nieco zdziwiony.
— ale że jakich? Bo tu jesteś ! Nie mam chyba jeszcze omamów- zaśmiał się. Skinął glową.
— czasem ryzyko przynosi więcej korzyści, tylko czasem trzeba odnaleźć ten moment.. to jest trochę jak iskra zapalająca ognisko. Gdyby jej nie było... nie byłoby ciepła -odparł przymykając oczy
— co powiesz na piknik na szczycie wysokich grzbietów? Spotkamy się tam za jakiś czas i ... zjemy coś dobrego — uśmiech nie schodził mu z pyska. Nawet polubil wilczycę, a góry też lubił więc dwie pieczenie na jednym ogniu

// luz ja też xD

[Nazuna]

Nazuna uśmiechnęła się szerzej, z delikatnym błyskiem w oku. Ogon zakołysał się leniwie w wodzie, a ona wciąż pozostawała blisko Averilla — nie narzucająco, raczej naturalnie, jakby już zdołała się do jego obecności przyzwyczaić. Może nawet za bardzo...
— Pewnie, że tak! — Zaśmiała się lekko, cicho, z wyraźną radością w głosie. — Mam coś przynieść na ten piknik? — Zapytała od razu, przechylając łeb na bok. Ten pomysł naprawdę jej się spodobał — prosty, szczery. Tak jak on.
— Może coś upoluję… albo zbiorę owoce. Zobaczymy, co znajdę po drodze....— Dodała z nieco szelmowskim błyskiem w oczach. Nie była typem wilczycy, która czeka aż wszystko zostanie jej przyniesione. Co to, to nie.
Patrzyła na Averilla chwilę w ciszy, jakby chciała go lepiej zapamiętać w tej jednej chwili — czerwone oczy, rudą sierść, uśmiech, który nie był wymuszony. Rzadko ktoś tak na nią patrzył... nie tylko „na nią”, ale właśnie do środka.
— Averill... jeśli to ma być coś więcej niż chwilowa iskra. — Odezwała się już spokojniej, niemal miękko. — ...to niech się tli długo. Nie lubię, gdy coś pięknego kończy się za szybko. —
Uniosła delikatnie łapę, położyła ją na jego przez moment — krótki, ciepły dotyk. Nie śmiała dłużej.
Zamiast flirtu czy gry — z Nazuny wybrzmiało coś... prawdziwego. I to właśnie to mogło być najcenniejszym, co mu tego dnia dała.

Averill

[Averill]

Wilk się nieco uśmiechnął
— jeśli chcesz to nie bronię — odparł szczerze choć większość planował sam przygotować. — coś fajnego przynieś , może jakąś lemoniadkę, — zaśmiał się. Przyglądał się samicy nieco z uwagą, miała piękne oczy, kitę , sierść..
— w takim razie widzimy się niedługo na wysokich grzbietach