Wolv PBF

— KIM JESTEŚ?! — gruchnęło gdzieś tuż obok jej ucha. W tym momencie podziękowała w duchu, że nie może się poruszyć — inaczej dawno by się zaczęła trząść, a na samo brzmienie głębokiego, tubalnego basu zaiste sprawiłoby, iż podskoczyłaby do samego wierzchołku zamrożonej wierzby. Na nieszczęście, nie była też w stanie wydać z siebie żadnego jakkolwiek artykułowanego dźwięku. No i czuła, że w kąciku pyska nieelegancko zbiera jej się ślina, której — a jakże! — również nie potrafi przełknąć.
Wielki, biały łeb — z pozoru podobny do wilka, jednak uzbrojony w lodowe rogi (nie tylko, ale więcej Karmelitta nie widziała!) pojawił się tuż przy jej lewym boku. Nos stworzenia niedyskretnie obwąchał jej policzek. — Śmierdzisz tak intensywnie, że nawet martwe dawno Drzewo Zrozumienia zaczęło gubić zamarznięte liście.

Karmelitta czuła, jak paraliż ujmujący region pyska powoli odpuszcza. Wiedziała, że to sprawka tego białego; on ją unieruchomił; on także pozwolił jej się odezwać. Najpierw przemieliła pyskiem, upewniając się, że wciąż posiada swoją własną żuchwę i nadal to ona ma nad nią kontrolę. Tutaj nic nie było już tak oczywiste. Udało jej się nawet odrobinę odwrócić spojrzenie, aby lepiej przyjrzeć się istocie. Porośnięta gęstą białą sierścią była większa i masywniejsza od wilków, które znała — aczkolwiek pozornie jego fizjologia od canis lupus wcale aż tak znacząco nie odbiegała. Nie licząc lodowych elementów, które — choć wydawały się być naturalnym elementem owego jestestwa — z pewnością służyć mogły za broń, pancerz, narzędzie zbrodni.

Zrozumiała też jeszcze coś: stworzenie nie posługiwało się wilczą mową, a jednak, mimo to, potrafiła bez większych trudności je zrozumieć...
— Śmierdzę? — spytała w końcu, odrobinę nazbyt cicho, aby móc uchodzić za pewną siebie. — I... Dlaczego ja cię rozumiem? Nie mówisz w moim języku, czuję to... — dodała, o zgrozo!, jeszcze ciszej. Jej głos powoli zaczynał drżeć. W istocie było coś, co sprawiało, że czuła niepokój. Do tego nienawidziła doznawać rzeczy, których nie potrafiła zrozumieć — zawsze czuje się wtedy niespokojna, zagrożona, zdezorientowana. Nie była to więc kombinacja odczuć, która mogłaby wprawić w dobry nastrój — o ile nie jesteś algofilem czy innym masochistą.
— Zadałem ci pytanie, śmiertelniku! — warknęła znów istota; znów tak blisko ucha, że aż włos jej się zjeżył. Przynajmniej w tych regionach ciała, które nie były sparaliżowane (mogła wyglądać zabawnie, najeżona na pysku i czubku głowy, ale na szczęście nie zdawała sobie z tego sprawy).
— Tttt.... Tak, oczywiście. Prze-... przepraszam... — Nowa sytuacja sprawiła, że po raz pierwszy w życiu (a przynajmniej w tym w ostatnim czasie!) zaczęła się jąkać jak... jąkała, o! Zebranie myśli przychodziło jej wyjątkowo trudno, a widok białego potworzyska, któremu chyba nie sięgała nawet do ramienia, nie dodawał różowej śmiałości. — Jestem Karmelitta, podróżniczka... — Co więcej miała dodać? Nie miała pojęcia. Odetchnęła głęboko — na tyle, na ile unieruchomione ciało jej zezwalało. — Obecnie mieszkam w Wilczej Krainie, za górami... Jestem tam początkującym magiem gwiazd, ale tutaj... tutaj jestem bezużyteczna... — mówiła spokojnie, widocznie skupienie się na tym, co chce przekazać odrobinę odwróciło jej uwagę od ogólnego poczucia niepokoju i zagrożenia. — Przepraszam, nie chciałam nikogo niepokoić. Nie mam złych zamiarów... — dodała jeszcze. Cóż, zagrożeniem dla tego tutaj nie była żadnym, ale mimo wszystko z jakiegoś powodu po prostu chciała, żeby wiedział.

Istota przyglądała jej się przez dobre kilka minut, nie odzywając się ni słowem. Przeszywające spojrzenie jasnych, błyszczących oczu zdawało się mieć jeno jeden cel — przewiercić czaszkę Karmelitty na wylot, dostając się do mózgu, duszy czy czegokolwiek innego, co ukryte pośród tkanek. Czuła zimny dreszcz, coraz dotkliwiej wgryzający się w kręgosłup. Dreszcz, na który jej ciało chciało zareagować drżeniem — lecz było zbyt ograniczone, aby dać temu upust. Czuła się zniewolona. Czuła, że jej życie zależy jedynie od dobrej woli tajemniczego tubylca.
Ten zaś po tej paskudnie długiej chwili ledwo zauważalnie skinął łbem, jakby dając znać, że zaakceptował jej odpowiedź. Magia, która powstrzymywała ciało Karmelitty od ruchu oraz utrzymywała je w jednej pozycji, odpuściła — a różowa osunęła się na podłoże, padając niejako na kolana przed samcem. Bo chyba był samcem?
— Nie skłamałaś. Wyczuwam, że intencje twoje czyste. Nie stanowisz zagrożenia dla mnie ani dla mojego domu. Odejdź. Wracaj do siebie. To nie miejsce dla ciebie, Karmelitto — przemówił znów, tym razem bardziej miękko oraz łagodniej, niźli odzywał się do tej pory. Czyżby właśnie prawdomówność miała uratować jej różowy zadek?

Problem był jednak jeden — wcale, ale to wcale, nie chciała teraz tak po prostu wrócić do domu. Stworzenie zdecydowanie za bardzo ją zaintrygowało; podobnie, jak silnie intrygowało ją to miejsce, jego historia. W Wilczej Krainie zdarzały się zamarznięte regiony, trafiały się też pewnie podobne drzewa — a jednak, mimo wszystko, tutaj było coś... inaczej — nie była w stanie tego nazwać i zidentyfikować. Był to ten rodzaj "inności", który się po prostu czuje. Nawet, jeśli jest się Karmelittą — i poznaje się świat rozumem, nie sercem. Zazwyczaj. I to właśnie ta wrodzona ciekawość, pragnienie poznawania świata oraz dusza szczenięcia prawdopodobnie mogły właśnie wpędzić ją w tarapaty.
— Prze... praszam... — odezwała się niepewnie, ściągając na siebie na powrót spojrzenie stworzenia. — Czy... mogłabym poznać twój świat? Wpuścisz mnie, no... wiesz... chociaż do ogródka? Dlaczego to drzewo zwiesz Drzewem Zrozumienia? Dlaczego umarło? Jak mogę się do ciebie zwracać? I czemu właściwie cię rozumiem? Twój świat... jest bardzo interesujący, wydaje się być tak bardzo odmienny od mojego... Proszę, pozwól mi go choć troszkę poznać. Nie będę sprawiać problemów... — mówiła cicho, gdzieś tam pomiędzy "świat" a "wpuścisz" wstając z klęczek. Miała wrażenie, iż unieruchomione członki ciała odrętwiały, całkiem, jakby wciąż nie w pełni akceptując fakt, iż Karmelitta odzyskała nad nimi kontrolę.
Jasnobłękitne ślepia kreatury zmrużyły się, kiedy na jej pysk wkroczyło dziwne zacięcie.
— Wyrzekasz się instynktu samozachowawczego — zabrzmiał szorstko, obojętnie tak, jakby właśnie stwierdzał, że latem jest ciepło, a zimą — zimno. Chociaż w tym miejscu kompletnie by się to nie sprawdziło. — Daję ci szansę ujść stąd z życiem, ba, pozwalam odejść w stanie nienaruszonym. Tymczasem ty wchodzisz w polemikę, chcesz negocjować — chociaż nie masz absolutnie niczego, co miałoby dla mnie jakąkolwiek wartość. Zdajesz sobie sprawę, jak idiotycznie się zachowujesz? — O dziwo nasza bohaterka nie wyłapała w głosie istoty ani krztyny wyrzutu, cynizmu, złośliwości czy wyższości. Biały brzmiał poważnie, chociaż.. może sobie wmawiała, ale czy nie pobrzmiewała w jego głosie dyskretna iskierka życzliwości? A może to było jedynie jej pobożne życzenie (nie mylić z "ostatnim życzeniem"... oby!).
— Tak, zdaję sobie z tego sprawę... — zaczęła niegłośno, nie odważywszy się spojrzeć w oczy rozmówcy. — Jednak czuję, że nie chcesz mnie skrzywdzić. Nie chcę nadużywać twojej wyrozumiałości i takie tam, ale... lubię poznawać nowe miejsca i uczyć się rzeczy. Proszę, mam do ciebie tak wiele pytań...
— Dlaczego miałbym na nie odpowiadać? Co możesz mi zaoferować? — omiótł ją spojrzeniem od czubka głowy po koniec ogona, a ją zmroziło do cna. — Twój świat nie ma niczego, co miałoby dla mnie wartość.
— Ooo... Och... — wyrwało się z wilczej gardzieli. Karmelka jednak nie miała w zwyczaju poddawać się tak łatwo. W zasadzie bywała aż do przesady uparta. Odetchnęła głębiej, przechyliła lekko pyszczek i uśmiechnęła się do białego łagodnie. — Czy mogę więc coś dla ciebie zrobić? Wyświadczyć przysługę? Dopomóc w czymś? Bo, prawdę mówiąc, do zaoferowania... nie mam nic, poza książkami, piórem gęsim, kałamarzem, odrobiną papieru i starą torbą — próbowała zatem negocjować. Biały westchnął cierpiętniczo.
— Dobrze. Jest coś, co faktycznie możesz dla mnie zrobić — rzekł, odzyskując niedawny spokój. Podszedł do niej bliżej, podsunął palce pod jej brodę i uniósł łeb różowej, żeby spojrzeć jej prosto w oczy. — Na północ stąd, pół dnia drogi, znajduje się zamek. Poznasz go z pewnością, kiedy tylko go ujrzysz — będziesz wiedzieć, że jesteś we właściwym miejscu. — Cofnął łapę i odstawił ją na podłoże. Karmelitta była pod wrażeniem wyczucia istoty — pomimo posiadania wielkich pazurów, nie zraniła jej ani odrobinę. — W najwyższej wieży znajduje się pewien artefakt. Niestety, jestem więźniem tego drzewa, nie jestem w stanie udać się tak daleko. Jesli jednak przyniesiesz do mnie ten przedmiot, chętnie odpowiem przynajmniej na część twoich pytań. Szukaj kryształowej laski, na górze której tkwi szafir. Nie próbuj jednak jej kraść, nie próbuj szkodzić Krainie Aranoru. Chociaż nie mogę się stąd ruszyć, mam oczy i uszy na każdym metrze tej ziemi — przestrzegł ją uczciwie. I kiedy już miała odpowiedzieć — zorientowała się, że samiec zniknął nagle, jakby rozpływając się w powietrzu. Zamrugała. A może tylko się jej przyśnił?

Niemniej, mimo obaw, że doznała halucynacji, zadarła głowę w poszukiwaniu słońca. A gdy już mniej więcej ustaliła, gdzie znajduje się północ (wewnętrzny zwierzęcy magnetyzm pozwolił korygować kierunek) — ruszyła w drogę.

Ruszyła więc na północ stąd, tylko trochę dalej, zgodnie ze wskazówkami tamtego. Nie była pewna, jak wiele czasu była w drodze (chociaż, wierząc słowom białego, drogi przed nią było pół dnia — ale czy w odniesieniu do połowy doby, co dałoby 12 godzin, czy w odniesieniu do połowy tej części doby, której nie przesypiamy, więc mniej więcej około 8 godzin?). W każdym razie dzień już przestał być dniem całe wieki temu. Karmelitta poczuła się odrobinę śmielej i pewniej, kiedy Ithil zawisnął ponad jej głową (nawet mimo tego, że był bardzo, bardzo daleko stąd), oświetlając jej drogę. Podziękowała mu nawet w pewnym momencie. Jego blask (nie, nie wiedziała, że księżyc sam w sobie nie świeci — była jeno wilkiem i nie trafiła jeszcze na odpowiednią książkę!) odbijał się od lodowych powierzchni, sprawiając, iż wkoło było niewiele ciemniej niźli w samym środku dnia.

Wkońcu go ujrzała! Stanęła jak wryta, z rozdziawionym szeroko pyskiem. NIGDY W ŻYCIU NIE WIDZIAŁA TAK OGROMNEJ BUDOWLI!!! Zaczęła poszukiwać wieży, którą wskazał jej biały pseudo-wilk. Najwyższa. Cholera, czy ona sięgała do niebios? Między chmury? Czy dojście na jej szczyt zajmie jej milion lat? I, na litość Ithila, jak wiele schodów musiała pokonać? Aż się prawie rozpłakała. Była tak blisko celu — a zarazem jakże daleko... W pierwszym odruchu chciała fortecę obejść dookoła, poszukując najbardziej dogodnego wejścia — szybko jednak porzuciła tę myśl, zdając sobie sprawę, że to oznaczałoby wiele godzin łażenia w kółko. A bądź co bądź była już zmęczona, a przez to odrobinę zmierzła i mniej chętna na zużywanie kolejnych partii energii. Oblizała nos, odetchnęła głęboko. A potem ruszyła zamrożonymi schodami do równie zamrożonej bramy. Na szczęście zamczysko nie było jakoś szczególnie dobrze pilnowane (chociaż pozornie Drzewo Zrozumienia też pilnowane nie było...), a do tego wrota stały otworem. Przez moment zawahała się. Możliwe, że wnętrze dawno już zostało splądrowane, a przez to nigdy nie pozna żadnej odpowiedzi na setkę pytań (z czego jakieś 95 zdążyło się zrodzić podczas podróży na północ).
— Ithilu, daj mi siłę... — szepnęła błagalnie, wznosząc oczy do Księżyca. I chociaż to na pewno było jedynie złudzenie, samica nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, iż srebrzysty glob na krótki ułamek chwili zabłysnął nieco jaśniej, jakby chcąc jej coś przekazać. Pokonała bramę, potem gościniec i kolejne wrota, aż znalazła się w ogromnym hallu błyszczących i mieniących się ścian, sufitów i podłogi. Szczęka opadła jej chyba jeszcze bardziej, niż wcześniej — choć do niedawna wydawało jej się to absolutnie niemożliwym. Zamczysko wydawało się być opuszczonym. I to bardzo, bardzo dawno temu. Czy to dobry, czy zły znak? Nie miała pewności. Dreszcz dziwnego podniecenia przetoczył się jej wzdłuż kręgosłupa. Żałowała, iż nie zapytała białego o jakieś mapy czy plany tego miejsca — ale skąd mogła wiedzieć, że to będzie aż tak wielki kompleks?!
Odnalazła schody, ale okazało się, że prowadzą tylko do jakiejś ogromnej bawialni. Cofnęła się więc i obrała inną drogę, jednocześnie na kartce papieru ołówkiem naprowadzając przemierzoną trasę, tworząc coś na kształt prowizorycznej mapy — I tak przez noc, aż do świtu, kiedy to pomarańczowe światło pierwszych promieni słonecznych zaczęło rozświetlać wnętrza. Oczy kleiły jej się ze zmęczenia, w końcu miała za sobą wiele długich godzin bez snu. W innym świecie pewnie walnęłaby sobie mocną kawkę, tutaj jednak czuła, że to nie wchodzi w grę. Wypuściła powietrze przeciągniętym parsknięciem, przysiadając z rezygnacją na zmrożonej podłodze. Niech to szlak... Nigdy nie znajdzie przedmiotu, nigdy nie wróci do białego i nigdy nie dowie się tego wszystkiego, co wiedzieć chciała!
A przecież Ithil obiecał, że jej pomoże... Jak miała sobie poradzić teraz, bez jego wsparcia?!

W pewnym momencie jej spojrzenie padło na drzwi, których zdecydowanie jeszcze nie pokonała. Upewniła się spoglądając na mapę. Tak, zdecydowanie tam jej jeszcze nie było. Jednocześnie jednak trudno było jej się pozbyć przekonania, że.. tego przejścia w tym miejscu wcześniej nie było. Przechyliła łeb, obróciła rozrysowany plan w każdą możliwą stronę, zastanawiając się, czy mogła przeoczyć coś tak dużego, jak wielkie, połyskujące lodowo wrota?
Uznała w końcu, że z powodu zmęczenia mogła czegoś nie dojrzeć. Nie powinno jej to dziwić. Niespiesznie ruszyła w ich stronę, bo z powodu wycieńczenia organizmu utraciła niedawny — wręcz szczenięcy — wigor. Nie było w niej już tak wiele energii, jak wcześniej. Pchnęła pewnie wrota, a jej spojrzeniu ukazały się spiralne schody. Zadarła łeb, ale nijak nie była w stanie dojrzeć, dokąd mogły prowadzić. Porównała ich położenie ze swoimi rycinami. Cóż... Czyżby to były właśnie TE schody i właśnie TA wieża? Cóż, jeśli nie zdecyduje się na wspinaczkę — prawdopodobnie nigdy się nie przekona.
Kiedy tylko podeszła bliżej schodów, drzwi zatrzasnęły się z hukiem. A kiedy odwróciła wejrzenie w ich stronę — rozmazały się i zniknęły, zupełnie, jakby tak naprawdę wcale ich nie było. No, cóż, wychodziło na to, że teraz już nie miała innej możliwości, jak tylko iść w górę.

Ruszyła więc znowu, błagając Ithila w myślach o to, by nie umrzeć po drodze...

---

Podróż powrotna zajęła jej znacznie więcej czasu, niż wycieczka po laskę. Między innymi dlatego, że niedługo po opuszczeniu tamtego zamczyska postanowiła się zdrzemnąć. Położyła się na rózdze, tak, aby nikt jej nie wykradł wykorzystując jej sen. Kiedy już oddala się Morfeuszowi w objęcia — ten nie puścił jej przed dobre kilkanaście godzin, pozwalając jej organizmowi się w końcu do porządku zregenerować. Ithil zadbał o jakość jej sennych widzeń, nie pozwalając już żadnym przykrym obrazom spłynąć do jej umysłu.
Miała nadzieję, że biały nadal na nią czekał...

Pojawiła się w końcu przy Drzewie Zrozumienia. Minęły niepełnie trzy doby — niby niewiele, a zarazem jednak całkiem sporo. Przystanęła dokładnie w tym samym miejscu, w którym jakiś czas temu sparaliżowała ją moc dziwnego, lodowego tubylca. Rozejrzała się uważnie dookoła, wypatrując za nim oczy. Przecież musiał gdzieś tutaj być, skoro nie mógl się — wedle swoich słów — nazbyt oddalać od drzewa. A może kłamał, bo szukał po prostu jakiegoś łosia, co będzie za niego dymać pół dnia w jedną stronę i pokona miliony schodów?! Odetchnęła troszkę głębiej, czując, jak oddech przymarza jej do płuc. W porządku, przywykła, iż tutaj wciąż było raczej nieciepło, ale ten mróz... czuła to już wcześniej.
— Przyszłaś. — Tubalny głos zakołysał się pomiędzy ścianami czaszki Karmelitty.
— Przyszłam — odparła, wcześniej odkładając niesioną w pysku laskę powoli i ostrożnie na ziemi. — Wywiązałam się ze swojej części umowy. Liczę, że jesteś dostatecznie słowny, byś i ty dopełnił swojej. — Nie odrywała spojrzenia od rozmówcy, kiedy ten postanowił już stanąć naprzeciwko niej. Tym razem obeszło się bez żadnej magii unieruchamiającej, co wzięła za dobrą kartę. — Jak mogę się do ciebie zwracać? — spytała.
— Twoja rasa mówi na mnie Hyvrë sef'Rhenussa. Jestem duszą tego drzewa — powiedział spokojnie, przejmując laskę i podchodząc do masywnego pnia, by następnie dotknąć go delikatnie szafirem wieńczącym przedmiot. Szafir rozbłysnął chłodnym błękitnym światłem, które szybko objęło całe drzewo: wspięło się po korze, sunęło leniwie po poszczególnych gałęziach, musnęło gałęzi. Jednocześnie druga jego smuga ruszyła w dół, ku korzeniom, znikając w zamrożonym podłożu i rozświetlając je blaskiem. I chociaż wizualnie zaraz wszystko wróciło "do normy" (czyli stanu sprzed dotknięcia magiczną różdżką) — Karmelitta doskonale wyczuwała pewną zmianę. Drzewo znów żyło...
— To brzmi jak... znaczy... — Wstyd przyznać, ale z Ithilyelve nie miała dotąd za wiele do czynienia.
— Nie jesteś pierwszą spod znaku Księżyca, która tu przybyła. Na długo, nim zawitałaś na tym świecie, byliście tu częstymi gośćmi. Uczyliśmy was, ale też uczyliśmy się od was. Do dzisiaj mam podręczniki, które nam zostawiliście — powiedział spokojnie, odsuwając się do lodowej wierzby, by zakotwiczyć wejrzenie mroźnych oczu na licach Karmelitty. — Pachniecie zupełnie inaczej niż jakiekolwiek inne wilki. Poznać was — to igraszka.
— Wyjaśnij mi, proszę, jedno... Czuję, że nie mówisz w moim języku. Czuję też, że nie jest to Ithilyelve. A jednak, mimo to... dlaczego cię rozumiem?
— Drzewo Zrozumienia — odparł z pewnym znużeniem, westchnąwszy krótko. — Nie tylko twoja kraina przesiąkła magią. Moja, nawet jeśli zupełnie odmienna od twojej, jest równie silna. Zwłaszcza teraz, kiedy tknęłaś we mnie nową energię. Dziękuję, Karmelitto.
— Czy... — zaczęła nieśmiało, bo ostatnio ją spławił. Może wciąż nie chcieć odpowiadać na pytania, przecież wyraźnie podkreślił, iż odpowie tylko na część. Ale ona nie chciała części prawdy. Ona chciała wiedzieć wszystko. — Czy opowiesz mi o twoim świecie nieco więcej? Ten lód... był tutaj zawsze? Jak to możliwe, że jako dusza drzewa nie tkwisz w nim? Czy... nie jesteś tu zbyt samotny? Skąd wzięła się ta laska? Kto mieszkał w tamtym zamku i dlaczego od dawna nikt tam już nie zagląda? Och, pogniewasz się, jeśli zanotuję część twoich opowieści? Wiesz, żeby nie zapomnieć, może, jeśli zezwolisz, by podzielić się wiedzą z innymi? Nie wiem, na ile wilki spod znaku Ithila wciąż pamiętają o tobie i twoim świecie — trajkotała, grzebiąc w torbie. Chciała wydobyć z niego kartki i coś do pisania, lecz odkryła, że wszelki dostępny papier już zużyła — po całej torbie poupychane miala świeże plany zamku, który przyszło jej nie tak dawno odwiedzić. I to zapisane obustronnie! — Yakrrat... — mruknęła pod nosem, gdy to zauważyła. Zaraz jednak plasnęła łapką w mordkę, jakby chcąc zatrzymać przekleństwo. — Przepraszam. Ja... czy znajdzie się jakiś zbędny papier czy będę musiała poświęcić coś ze swoich ksiąg? — spytała cicho.
Ku jej zaskoczeniu, Hyvrek nie wydawał się być zezłoszczony czy zniesmaczony. Zaśmiał się dźwięcznie.
— To takie dla was boleśnie naturalne. Nie znacie mowy Księżyca, ale przeklinacie z zadziwiającą wprawą. Chodź, proszę, ze mną — rzucił nieco bardziej miękko, by ruszyć przed siebie.
Nie czekała już na nic. Podreptała za nim, uśmiechając się pod nosem. Chyba przełamala właśnie pierwsze lody?

Znaleźli się nieopodal wielkiej na kilkadziesiąt metrów wysokości lodowej skale. Kilka lodowych stopni, które prowadziły do czegoś na kształt wejścia, mieniło się zachęcająco. Karmelka spojrzała na towarzyszącego jej samca, a ten skinął lekko łbem, rzucając krótkie "zapraszam".