Wolv PBF

To był naprawdę całkiem przyjemny dzień. Ciepełko przyjemnie muskało grzbiet, chociaż momentami — zdaniem Mekonopsa — słoneczko nieco za mocno świeciło w oczy i utrudniało patrzenie, dokąd się idzie. Być może właśnie z tego powodu potknął się. Trzy razy. O własne łapy. Miał jednak na tyle szczęścia, aby ostatecznie wywrócić się tylko jeden jedyny raz — przekoziołkował kilka metrów, lądując w krzewinkach jagód! Jak widać: nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Siedząc sobie pośród gałązek załadował mordę po same granice smacznymi owocami. Co prawda z pełną gębą trudniej było żuć i umazał się jak dziecko — ale czy się tym przejmował chociażby odrobinkę?
Oczywiście, że nie.

Málvarg

O, proszę, nie był tutaj sam! Do tej pory nie wyczuł woni Málvarga, możliwe, że ostatnie polowanie odcisnęło swoje piętno też i w regionie nosa Mekonopsa. Ostentacyjnie powąchał borówek. Te poczuł, widocznie — co nie było żadną nowością — po prostu był za mało uważny. Wygrzebał się nieporadnie z krzaków, zdejmując sobie jakiś listek spomiędzy niebieskich kosmyków porastających ramię Naturzysty.
— Tylko wtedy, kiedy obolałe łapy odmawiają posługi — odparł absolutnie poważnie, co nie przyszło mu wcale łatwo. Uśmiechnął się mimowolnie widząc oczy rozmówcy. Podobnie, jak ślepia niebieskiego, oczy biało-czarnego były... białe. Z tą różnicą, iż tęczówki Mekonopsa posiadały fioletowawą obwódkę. Z jakiegoś powodu wydało mu się to zabawne. Chociaż... Żaden wyczyn, Meko raczej był wesołym i pogodnym typem. Nawet dzisiaj, kiedy wciąż był mocno poobijany oraz obolały po ostatnim polowaniu.
— Próbowałeś jagód? — spytał, wyciągając do samotnika łapę, w której trzymał całkiem pokaźną liczbę owoców. Inna sprawa, że część z nich przypadkowo nieco rozpaćkał, ups.

Aż go wzdrygnęło, kiedy Málvarg zlizał odrobinę soku z mesiowego pyska. Z pewnym zdziwieniem jednak odkrył, iż nie było to nic, w czym czaiłaby się chociażby nuta obrzydzenia bądź niezadowolenia. Ba, gest białego uznał za... miły, przyjemny, dziwny u swej nasady? Prawdopodobnie wszystko po trochu. Z wrażenia aż mu się jagody rozsypały po trawie.
Odchrząknął, próbując się jakoś z tego wszystkiego otrzepać. Kącik pyska drgnął w uśmiechu, bo nie tylko oczy w jakiś sposób mieli podobne. Nawet ich imiona zaczynały się na tą samą literę. Zastrzygł lekko uchem.
— Mekonops. Z Klanu Natury — przedstawił się swobodnie. Wciąż zapominał, że wilki były w stanie wyczuć jego aurę i na jej bazie przypisać do klanu. Zresztą... W dobrym smaku chyba było powiedzieć, skąd się jest? — A ty? Należysz do klanu czy raczej wolny ptak?
W sumie sam też byłby pewnie takim wolnym (błękitnym, hehe) ptakiem, gdyby nie to, że życie w klanie uznał za wygodniejsze.

Mekonops raczej nie był pierwszy do przemocy. Drugi też nie bardzo. Zwyczajnie bał się, że mu oddadzą i się nie wybroni. Trochę wstyd. Poza tym z tego zawsze są problemy — zaś niebieski byłby idealnym kompanem pewnych guźca oraz surykatki, dzielnie wykopując z interesu lwa. Byłby nawet lepszym kompanem, bo nie odpaliłoby mu się nagle wielkie królowanie na zadupiu!
— W sumie... idzie się przyzwyczaić — powiedział w odniesieniu do pierwszych słów Málvarga, zamiótłszy lekko ogonem. Usiadł sobie wygodniej, walcząc z uciekającym w stronę jagódek spojrzeniem. Niegrzecznie byłoby się gapić gdzieś w bok, konwersując z samcem. — Och, mówisz wolisz samców? — wyparował po prostu, bo Mekonops często coś powiedział, a dopiero potem (jeśli w ogóle) pomyślał.

Tak bardzo skupiał się na utrzymaniu uwagi na Málvarga, że odprowadził go dzielnie spojrzeniem, nawet nie do końca (i nie od razu) orientując się w tym, co się dzieje. Dopiero na widok jagód, tuż przed nosem, język mu się sam wysunął z mordy i oblizał wargę nieelegancko.
— A to się akurat szanuje — odpowiedział, przyjmując owoce. Jakoś tak przypadkowo musnął delikatnie palców basiora. Wcale nie chciał — ale z drugiej strony jakoś tego nie pożałował. Spiął się odrobinę, fakt, ale całkiem szybko się rozluźnił. Wydawało mu się, iż samotnik nie będzie miał mu tego za złe. Skąd to przeczuwał? Nie miał pojęcia. — Nie sztuką jest włożyć, czy coś — podsumował, oczywiście w swoim stylu.
Sam raczej nie był wybredny. Dotąd jednak dokonywał podziału ze względu na płeć — przy czym sortował potencjalnych partnerów całkiem odwrotnie, niźli biały.

. . .

Moment, moment.
Jakie DOTĄD?!

/ przepraszam za zmułę, to nie był mój najlepszy tydzień :<

Zmarszczył czoło, jakby faktycznie zastanawiał się nad tym, co odpowiedzieć. Prawda była taka, że przecież nie było to szczególnie skomplikowane pytanie. Problem w tym, że doświadczenie z samicami miał tylko odrobinę większe niż z samcami — i dziwnym trafem samice leciały na niego tylko w okresie drugiej połowy lutego. Zaskakujący zbieg okoliczności! No, nie licząc Casci, ale z nią to sam nie wiedział, o co chodzi. Podrapał się z zakłopotaniem po łbie, w międzyczasie kończąc przeżuwać jagody.
Jednak zanim zdążył odpowiedzieć, ciało białego znalazło się blisko. Z jakiegoś powodu jednocześnie chciał i nie chciał uciekać. Jakby jego ciało kompletnie zatraciło umiejętność współpracy.
— Nawet samice rzadko mi okazują zainteresowanie — przyznał, a potem zaśmiał się nerwowo.
Cholera, co teraz?!

Málvarg