Wolv PBF

[ zbieractwo cytryna ]

---

W cieniu niewielkiego krzewu, częściowo ukrytego za większą palmą, dojrzewały owoce. Żółtawe, jajowate, o lekko chropowatej skórce – wyglądały niemal jak cytryny, choć nieco mniejsze. Fayra ostrożnie podeszła, dotykając jednej łapą. Owoc był jędrny, pachniał intensywnie – cierpko, orzeźwiająco.
– Ha, mam Was! – wyszeptała, po czym przyklękła i zaczęła zbierać cytrusy ostrożnie, jeden po drugim, odkładając je do uplecionego wcześniej z traw małego kosza.

/zt

[ zbieractwo jad kobry i zdarzenie : smys]

Wilk oprowadzał towarzysza po wilczej krainie, nie chciał wieść go do lasu bo bory i gęstwiny miał u siebie. Postanowił więc pokazać mu oazę i tropiki. Cieszył się że widzi przyjaciela choć gra w karty niezbyt mu poszło.
— pokażę ci jak tu polujemy na kobry ! — pochwalił się

Smys rozejrzał się po otoczeniu, prawda jest taka że nie mieli u siebie tak ciepło i żadnych oaz. To bylo dla niego nowością. Był zadowolony że mógł zwiedzić coś innego niż ma na co dzień
— no dobra- machnął hełmem wachlując się a tymczasem averill postanowił zdobyć jad kobry. Wywąchał kobrę i capnął ją w sieć. Szybciutko i zwinnie. Może czujny nie był ale w polowaniu całkiem nieźle się sprawdzał. Wycisnął jad do słoiczka bezceremonialnie, ale nie zabijał kobry, jak już uzyskał to co chciał to ją po prostu wypuścił na co zdziwił się towarzysz.
— a już myślałem ze ją udusisz — mruknął

Schował słoiczek jadu do torby i skinął na towarzysza.
-widzę że podoba ci się w tej krainie- odparł smys
— coż w niej się urodziłem, klan ognia jest głęboko w moim sercu zakorzeniona — wyjaśnił mu Averill
Ten skinął głową i razem ruszyli dalej /zt

Chyba miała szczęście. Albo jakieś bóstwo raczyło się do niej uśmiechnąć. Albo też sobie z nią pogrywało, tego też nie mogła wykluczyć.
Tak, czy owak, po długiej i męczącej włóczędze po pustyni wreszcie natrafiła na oazę. Taką prawdziwą. Nie jakieś majaczące w rozgrzanym powietrzu złudzenie, które rozwiewało się w nicość gdy tylko się zbliżyła. Tutaj powietrze pachniało wilgocią, a palmy rzeczywiście rzucały cień, w którym mogła się schronić.
Odetchnęła więc z niemałą ulgą, przyśpieszając kroku na tyle, na ile była w stanie, kierując się prosto do wypełnionej orzeźwiającą wodą sadzawki. Nawet się nie rozejrzała, by upewnić się najpierw, czy nie grozi jej spotkanie z jakimś wężem, czy skorpionem. Przypadła do brzegu, prawie się przy tym nie przewracając i szybko zbliżyła pysk do wody, biorąc łapczywie kolejne łyki. Piła przez dłuższy czas, póki nie zaspokoiła pragnienia i nie nawilżyła odpowiednio zaschniętego gardła. Wówczas cofnęła się, a na pysku odmalował jej się wyraz najprawdziwszego szczęścia. Kto by pomyślał, że coś tak prostego i zwyczajnego, jak chłodna woda może tak cieszyć.
Będąc już pewną, że nie skończy jako obiad dla sępów, cofnęła się nieco od brzegu i przysiadła, spoglądając w wodę. Na krótką chwilę zawiesiła wzrok na swoim odbiciu. Grzywkę miała w nieładzie, sierść przykurzoną a na pysku dało dostrzec się zmęczenie. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie powinna skorzystać z okazji i po prostu się wykąpać, ostatecznie odłożyła to jednak na później, gdy nieco się ochłodzi. Jak na razie postanowiła wycofać się w cień palem, położyć się tam i może trochę zdrzemnąć do czasu, aż słońce zacznie się chylić ku zachodowi. Dalej ruszy nocą, gdy nie będzie musiała obawiać się palącego słońca. Co prawda nadal nie wiedziała w którą stronę powinna ruszyć, lecz podejrzewała, że kiedyś będzie musiała wreszcie znaleźć się w jakiś bardziej cywilizowanych okolicach.
Albo przynajmniej gdzieś, gdzie nie zdechnie z upału i pragnienia.
Cofnęła się więc pod jedno z drzew, zakręciła się tam krótko i ostatecznie położyła się tam, zwijając się w kłębek i okrywając przydługą kitą. Zamknęła oczy. Zasypiając odruchowo zacisnęła łapę na naszyjniku z kryształowym sercem, który miała na szyi. Nie wiedziała, czemu to robi, jednakże z jakiegoś powodu pozwoliło jej to uspokoić myśli.