Wolv PBF

Dziwne przeczucie go nie opuszczało. Tak jak intensywność tego zapachu. Gdy jednak czarny wilk wybrał, kto z nim idzie, Casael szybko zorientował się, że Maelyss jest z nim w grupie. Spojrzał ponownie na nią i uśmiechnał się radośnie. Ona wyglądała na mniej zadowoloną.

Nie usłyszała swojego imienia, co w sumie jej nie zdziwiło, bo i kto miałby ją znać. Już miała się wycofać i udać znów do portu, gdy dojrzała syna Dorado, stojącego w grupie arystokratów. Zaskoczona aż zatrzymała się w pół kroku.

Niewiele czasu minęło, kiedy pierwsze ślepia wypatrzyły alfę spośród tłumu.
— Agito Orphan Xue — odpowiedziała, przyglądając się, jak samiec skupia uwagę na rudych adeptkach. Kątem oka zerknęła na wyłaniającą się zza drzew Avenę. Zmora i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Musiała przyznać, że naprawdę dawno nie widziała wilczycy. Czy tęskniła? Nieszczególnie, jeśli wziąć pod uwagę ostatnie wyskoki w karierze siostry.
Przywitała również krótko Lithię, sekundę później jej uwagę skradł wilk, którego niedawno spotkali z byłym wampirem w kasynie. Po odświeżonym wyglądzie mogła wnioskować, że odnalazł właściwą dla siebie drogę.
— Agito.. — zawiesiła na chwilę głos, jakby szukała czegoś w pamięci, chociaż doskonale wiedziała, że tego nie znajdzie.
— Chyba nie dosłyszałam ostatnim razem Twojego imienia? — zapytała, uśmiechając się lekko.
— Przegapienie takiego spotkania byłoby wielką stratą — powiedziała, rozglądając się raz jeszcze po znajomych pyskach. Widok takiej frekwencji cieszył oko. Przynajmniej jej oko. Mogła się założyć, że Rhett właśnie żałował swojego pomysłu. W zasięgu tęczowego wzroku pojawił się Kaimler albo któraś z jego kopii.
— Agito Khamul — przywitała i jego, pacnęła go łagodnie ogonem w tylną łapę, kiedy usiadł obok.
— Agito Persefono — zwróciła się do swojej uczennicy, a już po chwili spojrzenie wilczycy przyciągnęła inna młoda samiczka . Odpowiedziała jej odruchowo klanowym powitaniem. Pysk wydawał się królowej znajomy, ale nie potrafiła wygrzebać jej imienia z pamięci. Mogło to oznaczać tyle, że nie miały okazji zamienić słowa. Jeszcze.
Odwzajemniła spojrzenie Rhetta, a być może kącik pyska wadery nawet lekko zadrżał. Być może.
Odnalazła w tłumie dwoje podrostków, którzy lubili trzymać się razem. Była ciekawa jak Sekki i Sekkai sobie poradzą.
Podniosła wzrok na Kaimlera, który akurat wziął się za przemawianie do tłumu. Zmrużyła ślepia, ale była to jedyna dostrzegalna reakcja. Chwilę później swój głos zabrał Rhett, który zwrócił się do adeptów. Miał rację. W ich przypadku nie tylko rum mógł być nagrodą. Milczenie Elisabeth i trzymanie się wyjątkowo obrzeży, zamiast centrum wydarzeń, miało konkretny cel. Dzięki niemu wypatrzyła jeszcze dwoje mniej lub bardziej znajomych nowych pysków, do których miała już pewne przemyślenia.
Poruszyła uchem, wychwytując podział, który zarządził Malkavian. Obejrzała się za siebie, dostrzegając Ariesme, która do tej pory pozostała niezauważona.
— Dwoje jest moimi synami, a czworo uczniami — zwróciła się do czarnego basiora z lekkim rozbawieniem.
Użyła powielenia, bo kilka dodatkowych par łap mogło się zawsze przydać. Pond głowami wilków po niebie przemknęła jedna z kopii, która przyglądała się terenowi z wysokości. To zawsze był dobry punkt obserwacyjny.



/ Dla formalności:
● Powielenie — upiór tworzy kopie samego siebie uniemożliwiając tym samym zaatakowanie swojej osoby.

Wysłuchała słów Rhetta, gdy ów zwrócił się bezpośrednio do młodzieży. I cóż, jeśli chciał rozbudzić w niej ducha rywalizacji to w stu procentach mu to się udało. Szybko bowiem postanowiła, że musi się postarać, by przyczynić się, by to jej grupa przyniosła większą zdobycz. I to bynajmniej nie przez ten obiecany rum — ów szczerze powiedziawszy raczej średnio ją obchodzić, nawet jeśli nie miała jeszcze okazji takowego spróbować. Po prostu chciała mieć satysfakcję, patrząc na resztę młodzików, wiedząc przy tym, iż to ona była po tej zwycięskiej stronie.
Łypnęła nawet na resztę adeptów z jakimś nikłym uśmiechem, rzucając im przy tym ewidentnie wyzywające spojrzenie. Szczerze powiedziawszy trochę żałowała, że Xue nie był częścią tej grupy, wolałaby mu przecież utrzeć nosa niż być zmuszoną z nim współpracować. Lecz cóż, trudno.
Spojrzała ponownie na stojącego obok Casandra, odwzajemniając uśmiech, po czym przeniosła wzrok na Kaimlera, czekając aż czarnofutry da znać, by ruszali.

Poczuła pewną ulgę, dowiadując się, że nie każą rozdzielać jej się z siostrą. Aż odetchnęła. Rozejrzała się krótko dookoła, dyskretnie obrzucając spojrzeniem pozostałe wilki, z którymi miała tutaj pozostać. Oczywiście, większość z nich nie kojarzyła, bo niby dlaczego by miała. Większość czasu spędzała przecież, chowając się w zamkowej bibliotece, możliwie jak najdalej od wilczych spojrzeń. Niestety, miała wrażenie — może mylne, lecz skąd miała wiedzieć — iż ją wielu zapewne rozpoznaje. Co prawda zapewne tylko z widzenia, jednakże pewnie niejeden z nich zapamiętał tę dziwną, rudą istotkę.
Wbiła wzrok w swoje łapy, uparcie powtarzając sobie, że musi się wziąć w garść. Nie mogła przecież teraz zawieść. Ani siebie, ani tym bardziej Królowej. Czarnofutry miał rację. Od tego polowania mogło zależeć tak wiele... Nie mogła tego zniszczyć.
Podniosła łeb, czekając. I starała się wyglądać bardziej pewnie, niż czuła się w rzeczywistości.

Przestąpiła z łapy na łapę, wyczekując łowów...

/W razie wypadnięcia, ofc.

Lithia wyczekiwała jeno sygnału do łowów. Fakt, obecność Persefony była mocno na jej korzyść. Nie mniej... Była osobniczką, która i bez siostry — NIESTETY — jakoś przetrwałaby łowy... Miała pewność siebie chyba po rodzonej matce, bo po kim innym?
Perse zaś być może temperament odziedziczyła częściowo po ojcu...

// Przepraszam na śmierć zapomniałam że Vanitas tu był >< kajam się, wyjdę z tematu no bo no.

z/t

— Czymś muszę nadrobić braki. — odparł ojcu, z wyczuwalną w głosie nutą rozbawienia sugerującą niewybredny żart. Potem zastrzygł uchem wyłapując jego wymianę zdań z Sekkim, lekko kiwając im pyskiem. Co prawda on zobaczyć tego nie mógł ale zdecydowanie czuł mnogość zapachów i słyszał dochodzące go zewsząd odgłosy rozmów. Nie słyszał może dokładnie co i kto mówił ale wiedział np. że Kaimler który koło nich stał nie był jedynym Kaimlerem w najbliższej okolicy.
— To ty czy jedna z twoich kopii? — zapytał przetaczając pysk na bok, w sposób jakby patrzył teraz na ojca. Pozwolił sobie też unieść łapę ku górze i odczekawszy chwilę by upewnić się, że Kaimler mu na to pozwoli — dotknął nią kontrolnie jego ciemnego barku. Nie był pewien czego się właściwie spodziewał bo w dotyku był zupełnie zwyczajny. — Gdyby ktoś jedną z kopii przeszył sztyletem na wskroś — co się stanie? Rozpadnie się? Jak bardzo są odporne? — miał niby okazję teraz na polowaniu się o tym przekonać ale skoro nie mógł śledzić akcji za pomocą oczu — w ferworze walki prawdopodobnie ciężko będzie mu cokolwiek wyłapać.
Wtem z nieco większej odległości rozległ się głos nikogo innego jak jego ojca, co skutkowało u Sekkaia lekkim dysonansem poznawczym. Przez chwilę miał wrażenie, że Kaimler który stał obok dosłownie teleportował się w zupełnie inne miejsce i choć wiedział, że było zupełnie inaczej — na chwilę go to zdezorientwało. Przyjął jednak jego rozkaz, a potem zarządzenie Rhetta (załóżmy że go tam Sekki szturchnął że go też wskazano w grupie Elis czy coś) i skupił się znów na Kaimlerze, który obecnie znajdował się bliżej. — Cóż... Powodzenia. — kiwnął mu lekko pyskiem, dźwigając szary kuper z ziemi i podążając niespiesznie w stronę swojej grupy. Po drodze pociągnął za futro Sekkiego. Wstrzymał marsz dopiero gdy znalazł się nieopodal Elisabeth, którą zaraz należycie przywitał. Podobnie jak jej towarzysza i głównego organizatora dzisiejszego polowania.
— Agito, moja Królowo. — uśmiechnął się lekko, niemal niewidocznie pod nosem. — I tobie również, Noldo Rhett. Nie znamy się chyba jeszcze? Jestem Sekkai. — uważał za stosowne się oficjalnie przedstawić. Tego zdaje się wymagała etykieta.

Przyjęła do wiadomości, w której grupie się ma znajdować. Skłoniła głowę przed Elisabeth, z którą przywitała się jako pierwszą (widok ciotki całkiem ją ucieszył), następnie stosowne przywitania skierowała do całej reszty, kiedy już podeszła bliżej.
— Aldo Ariesme — powiedziała po przywitaniach, do zasięgu słuchu Rhetta i wszystkich innych, którzy jej nie znali a którzy choćby udawali, że ich to obchodzi. Zerknęła za siebie, w stronę gęstwiny leśnej, gdzie oczekiwało... coś. Coś, co przywlokła za sobą, oczywiście, ale jeszcze nie pokazywało się innym.

/krótko bo krótko, ale gubię się w wiadomościach
/użycie umiejki:
Nieumarły – pozwala na przyzwanie ożywionego szkieletu dawno poległego wilka, który staje na rozkaz nekromanty. Szkielet ma 50 PŻ i w każdym poście przywołującego może zadać jednemu przeciwnikowi – 20 PŻ. Za kolejne ataki nekromanta musi zapłacić 20 PŻ z puli własnego życia. Nie można zaatakować nekromanty, dopóki nie pokona się przyzwanego szkieletu.
Użyć: 1/miesiąc, czas trwania od momentu aktywacji do opuszczenia tematu lub do unieszkodliwienia szkieletu.

Mrug mrug.

Kaimler kopia Avena
Spojrzał na Avenę, zastanawiając się czy zdradzić jej tę tajemnicę. Oblizał zęby tylko znikomo otwierając pysk.
— Twoja siostra. — odparł w końcu i zamiótł ziemię ogonem.
Nie odpowiedziała mu nic na wzmiankę o własnej córce, ale nie przejął się tym zbytnio. Był pewien, że machina, która miała ruszyć w jej wnętrzu już ruszyła.

Kaimler kopia Rhett
Na wzmiankę o planowaniu podboju uśmiechnął się jak szczwany lis. W końcu szkolenie adeptów i wydobycie z nich pewnych cech miało swój sens, który miał nadzieję będzie odczuwalny dla reszty krainy.
Na warunek Rhetta skinął tylko pyskiem. Nie miał zupełnie nic przeciwko, by zabrać swoją grupę kawałek dalej.
Kiedy skończył mówić, obrócił pysk na Rhetta, dając mu sygnał, że to jego czas. Później wzrok znów powrócił na zgromadzony tłum. Przeskanował każdego, niektórych znał z widzenia, niektórych w ogóle. Zwłaszcza dwóch młodych samiczek, które odznaczały się kolorem. Zmrużył ślepia, przypominając sobie rozmowę z Connor, którą odbyli kiedyś w loży. Chyba właśnie złączył kropki, ale będzie musiał się upewnić co do tego.
Gdy Rhett odszedł z miejsca w stronę Królowej, Kaimler ponownie się odezwał.
— Kto nie został wymieniony idzie za mną. — powiedział i nastawił uszy. Wkrótce obrócił się i odszedł w zupełnie inną stronę, znikając za krzakami. I to dosłownie, bo kopia rozpłynęła się w powietrzu. Zapewne jego grupa nieco się zdezorientuje, kiedy ten prawdziwy Kaimler będzie kilka kroków do tyłu.

Kaimler kopia Elisabeth
Siedział przy wilczycy bez słowa, za to ogon wilka gładził ją cały czas po lędźwiach. Gdy podszedł Rhett i przyszedł czas na podział zadań, kopia rozpłynęła się w powietrzu.

Kaimler prawdziwy Sekki Sekkai
— To ja. — odpowiedział zgodnie z prawdą.
— Nic się nie stanie. Powielony upiór jest nietykalny, nie można mu zrobić żadnej krzywdy i żadna magia wtedy na nas nie działa. — wyjaśnił synowi i zastrzygł uszami. Zastanawiał się jak Sekkai poradzi sobie na polowaniu. Domyślał się, że inne zmysły miał w znakomitej kondycji, więc będzie musiał polegać wyłącznie na swoim węchu.
— Powodzenia. Nie dajcie się zabić i jak będziecie atakować, skupcie się na wrażliwych miejscach — pachwiny, oczy, brzuch, szyja. — poradził im jeszcze na odchodne i wstał z miejsca, by przyspieszyć kroku i zastąpić na przedzie grupy kopię, która się rozpłynęła.
/zt —> Las

Gdyby właśnie piła piwo, opluła by nim Kaimlera. Elisabeth? Naprawdę, odmładzająca moc korony czyniła cuda.
Westchnęła słysząc podział i rozejrzała się po polanie. Za mną, ale którym? W końcu ruszyła za tym który został ostatni (chyba)
/zt

Poszedł posłusznie za Kaimlerem. Wielka szkoda, że nie będzie mógł zobaczyć swoich obu idoli w akcji... nie mniej, nauki i pokazy siły mistrza nie pójdą na marne i Xue tego dopilnuje.

/zt

Wciąż tu była...

/Nie chcę wypaść.

Ruszyła za Kaimlerem i resztą...

/zt.

Obrzuciła pozostające na miejscu wilki jeszcze jednym spojrzeniem, z cieniem uśmieszku wciąż na wargach. Obrzuciła nieci dłuższym spojrzeniem stojącego przy niej samca, by się upewnić, że szykuje się do drogi. Następnie sama ruszyła się z miejsca i podążyła za znikającymi między drzewami wilkami.

/zt.

Truchtem pobiegł za Mae i wilkiem, którego kojarzył. /zt

Ruszyła za swoja grupą, /zt

Mrugnęła tak jak Xue, odprowadzając wzrokiem drugą grupę.