Wolv PBF

Czy uderzyła o ziemię? Nie zauważyła. Może i nigdy się tego nie dowie, jeśli miała zbyt mało krwi na utworzenie siniaka. Obecnie Eres leżała zimna na ziemi, oddychając tak płytko, że było to niemalże niezauważalne. Była całkowicie nieświadoma tego, co się z nią działo.

Wampir po chwili oczekiwania cofnął łapę gwałtownie, gdy zauważył (i dotarło to do niego w końcu), że wilczyca jest nieprzytomna. Spanikował, rozglądając się dookoła, ale nie po to, by upewnić się, że jest sam, a po to, by szukać pomocy. Nikogo jednak nie było w pobliżu.
Zatrząsnął się cały, hiperwentylując się w panice. Może zdrowy rozsądek nie wrócił mu całkowicie, bo zmysły spłatały mu figla i zamiast zatrzymać się i posłuchać, czy Eres oddycha, Absynth przeraził się, że zabił wilczycę.
Cofnął się o krok, a potem o dwa, potknął o jakiś korzeń wystający z ziemi, prawie się przewracając, i dał nogę, uciekając znad jeziora, byle nikt go nie widział.

/zt

Miał dziwne przeczucie, które przywiodło go ku wodom miłości — cóż — lubił ten teren, ale to tak swoją drogą... Do rzeczy... Po zapachu krwi dotarł do Eres i widząc niepotrzebną wilczycę, sprawdził jej szybko tętno... Ledwo wyczuwalne. Zarzucił ją delikatnie na grzbiet...

I wybiegł najszybciej jak tylko potrafił. Liczyła się każda chwila.

/zt x2.

W poszukiwaniu zainteresowań (oprócz pełnienia obowiązków klanowych), Xue wpadł podczas czytania na interesujący wątek, związany głównie ze świetlikami. Poczytał trochę o nich i skojarzył kilka ciekawych zastosowań, do których szłoby je wykorzystać. Zabrał więc słoik i udał się w nocy poszukać ich. Trafił dość... daleko, czego nie powinien robić (a już w szczególności nocą), a jednak ciekawość i brawura wzięła górę. Pragnął poznać nieco wilczej krainy, nim zostanie przeegzaminowany przez Elizabeth, może nawet coś przyniesie wartościowego.

Zbieractwo: Świetliki.
Dzierżąc słoik po bliżej nieokreślonych przetworach (pewnie po kiszonych ogórkach), powędrował wgłąb terenów nieznanych. Wpadł na wody miłości, kompleks większych i mniejszych jeziorek, ale swą uwagę skupił na największym z nich. Poza nieco barwniejszą szatą wizualną, nie widział nic, na czym mógłby zawiesić oko, oprócz swojego głównego celu. Ba... nie musiał go szerze szukać, same się pokazywały i znikały w bladym blasku, mocno kontrastującym z wszechogarniającą ciemnością. Wyzwaniem może być natomiast złapanie ich, noelle trzeba się przy każdej pracy wysilić, dopóki nie złapiesz wprawy. Poszedł więc i próbował koślawo coś nałapać, trzymając naczynie w ustach.

NOCNE ŁOWY ● Wyssanie Życia — wampir pije krew przeciwnika. Odbiera mu 30 PŻ i leczy się za 30 PŻ.
Użyć: 3/miesiąc
Zapolujmy... Głód popychał ją już na SIŁĘ, gdziekolwiek... ale ona, ona miała, jakby zakodowany we łbie — jego ślad. Najsmaczniejsza, PIERWSZA krew jaką skonsumowała i to podwójnie....
Nie musiała się na niego czaić, nie musiała atakować skokiem jak dzika świnia.
Ona po prostu przemieściła się tak szybko, że jej łeb zawisł mu nad ramieniem — blisko pysznej, pulsującej pełnej szkarłatu żyły — aorty.
Nie potrafiła nad tym zapanować, jej kły wbiły się z prędkością światła w pulsującą pełną życiodajnego płynu żyłę. Jej pazury powędrowały niecelowo zupełnie, w okolicy jego żeber. Tak znalazła się za nim i zmusiła go. ICH, do siadu, by zaspokoić to drżące UCZUCIE.

— AAH, KURW — Krzyknął wystraszony, spanikowany, aż ciśnienie i puls w przyspieszeniu niemal nie zatrzymały pracy serca z szoku. Dodatkowym efektem tego wszystkiego był wytrysk krwi z rany tam, gdzie Saya go kąsała, co... hm, może w sumie być dla niej co najmniej korzystne. Chwilę się szamotał, próbował wyrwać, odepchnąć napastnika, ale po paru sekundach rozpoznał jej zapach (gdy świadomość zaskoczyła w połączeniu z szybkim łączeniem faktów).
-Ah, czyli to dziś... — Pomyślał sobie i westchnął głęboko, próbując się nieco uspokoić. Pierwszą rzeczą jednak było zaprzestać stawiania oporu, nie było sensu, a nawet gdyby protestował... co zrobiłby przeciwko wampirzycy? Spokój zwycięży wszystko, z takiego założenia wychodził.
— P-przepraszam, ale zaraz się wykrwawię... — Oddychał ciężko, wciąż spięty i z szalejącym (choć stopniowo uspokajającym się) sercem. Krew obficie wypełniała pysk wilczycy i bynajmniej biały nie miał zamiaru umierać, jeśli miał wybór rzecz jasna...

Zaraz...? to znaczy kiedy...?
Nie czuła tego, wiedziała, że może jeszcze, jeszcze — uszczuplić żyły wilka o parę mililitrów, posoki. Nie potrzebowała wiele, aby się najeść. A jednak... Tylko ona to tak widziała, jakby zaślepiona rządzą, która rozlewała się falą gorąca po jej całym ciele. Przyspieszony puls — jej serce biło tak szybko z ekscytacji, ale i ekstazy, którą przeżywała po raz wtóry, żywiąc się na Orphan Xue... Ta młodość taka kusząca, niewinna.... Chciała więcej.
Zacisnęła długie pazury i przyciągnęła go mocniej — korzystając z nie-małej puli siły.

Chyba nie bardzo kontaktowała ze światem rzeczywistym. Czy za każdym razem, kiedy się odżywia na nim, Xue musi "Na wszelki wypadek" żegnać się ze światem? Ehh, westchnął ponownie i zamknął oczy, znacząco już osłabiony przez znaczącą utratę krwi. Może to kara za wybryk w kablicy Cerbera... ta posadzka mogła go kosztować znacznie więcej, na przykład pieniądze.
Ostanią myśl poświęcił jeszcze Królowej i Lithii, jakoś tak zawsze obie wilczyce były blisko jego czarnego serca.

Zaspokojona, zabrała wilka ze sobą.

/zt x2.

Koniec nocnych łowów,