Wolv PBF

Vael zjawił się w Prastarej Dziczy jako pierwszy. Wszak to on wyznaczył miejsce zbiórki — obowiązek wymagał, by się nie spóźnić. Zatrzymał się wśród rozłożystych paproci, gdzie zapach kwiatów mieszał się z wonią wilgotnej ziemi. Rozsiadł się w cieniu jednego z drzew, uważnie lustrując teren. Liście szeptały nad nim coś, czego nie próbował już zrozumieć. Teraz pozostało mu tylko czekać.

Przybyła również ona, krocząc niespiesznie, oglądając się za siebie — nieco jakby w obawie, że dojrzy gdzies Sytriego. Na szczęście, przynajmniej póki co, nic nie zapowiadało, że Dowódca planował polowanie.
— Salve — przywitała się, skinąwszy nisko łbem Vaelcarthowi.
A potem zobaczyła kogoś jeszcze.
— Sikhanir! — pisnęła radośnie.

/ obrażenia Ari: 42
obrażenia Sikhanira: 20

Zarumieniła się na liczkach, kiedy dotarło do niej, że... się nie przedstawiła. Odchrząknęła cicho, po czym postanowiła po prostu poprawić swoje niedociągnięcie. Zresztą zawsze może zwalić winę na to, że czekała, aż się skompletują, coby nie przedstawiać się każdemu z osobna!
— Salve. Jestem Arithra — powiedziała więc, skinąwszy głową. Omiotła spojrzeniem dwójkę nieznanych jej wilków, zapamiętując ich imiona... A przynajmniej Vaelcartha, bo drugi się nie przedstawił. Trudno, jak będzie okazja — dopyta później. Zmrużyła lekko oczy. Tamci najwyraźniej się znali, podobnie, jak ona poznała się wcześniej z Sikhanirem. Zakładała też, że skoro jej kolega się przedstawił — on również nie poznał wcześniej tej dwójki, lub przynajmniej jednego z nich. Poczuła się dzięki temu nieco mniej obco. Uśmiechnęła się łagodnie, kiedy koledzy zaczęli tropić.
Lubiła ten element polowania. Pogoń także. Najmniej chyba lubiła sam akt odbierania zwierzynie życia. Tak stworzono świat, że drapieżnicy zabijają i pożerają — nigdy nie miała nic przeciwko takiemu układowi. Mimo to jednak nie przepadała za widokiem gasnącego w oczach ofiary życia. Kątem oka co jakiś cza sprawdzała, gdzie znajdują się i co robią inni. Najwięcej uwagi jednak poświęcała Sikhanirowi. Nie dlatego, że był jej kumplem; przynajmniej nie bezpośrednio dlatego. Nie mogła się oprzeć wrażeni, iż zielonookiego Terramorfa coś trapi. Nie znali się jakoś szczególnie intensywnie, ale otwartość basiora sprawiała, że nie było wcale tak trudno go czytać, zwłaszcza, kiedy miało okazję spotkać go chociaż te kilka razy. Nie był to jednak najlepszy czas ani na pogaduszki, ani na rozpraszanie się, zatem dawała z siebie wszystko, by nie na nim skupiać całość uwagi.
Nozdrza Arithry poruszały się rytmicznie, raz po raz wychwytując uważnie subtelne nuty zapachowe, zawieszone w powietrzu. Póki co jednak żadna z woni nie ściągnęła na siebie zbytniej uwagi popielatej. Uważne spojrzenie lustrowało każdy fragment otoczenia, próbując znaleźć cenne wskazówki, które pozostawić dla nich mogła potencjalna ofiara. Czujnie nadstawione uszy drgały każdorazowo, ilekroć dotarł do nich jakiś dźwięk. Żaden z nich jednak nie zwiastował, że w pobliżu znajduje się zwierzyna godna ich grupy. Kątem oka dojrzała poruszenie pośród niskich partii lasu, kiedy po krzewie przebiegła wiewiórka; spięła odruchowo mięśnie, gotowa albo do natychmiastowej ucieczki, albo do podjęcia walki. Na szczęście — przynajmniej tym razem — strach miał wielkie oczy, ale niewielką siłę uderzenia.

---

Myśliwy p.1:
Mechanika – obniża najniższą spomiędzy wymaganych siły lub zręczności statystykę potrzebną do upolowania zwierzyny o ¼. Myśliwy otrzymuje dodatkowo 1 PD za ukończone polowanie.
Koszt – 30 energii

Łapy stawiała cicho, ostrożnie, starając się nie spłoszyć zwierzyny żadnym nieostrożnym ruchem czy gestem. O ile z Sikhanirem polowała wcześniej, o tyle nie znała kompletnie sposobu łowów pozostałych samców. Mogło to być przeszkodą, ale przecież wcale nie musiało. Wystarczyło odpowiednie zgrabnie oraz odpowiednio szybko się zgrać, a na pewno nikt nie poczuje, że nie są stałą ekipą.
Podobnie jak Sikhanir odrzucała ślady mniejszej zwierzyny, próbując spośród dostarczanych przez puszczę podpowiedzi wyłuskiwać jedynie te, które miały dla nich jakąś większą wartość. Co jakiś czas kontrolowała położenie pozostałych wilków, na wypadek sytuacji, gdyby któryś z nich odnalazł coś interesującego. I właśnie podczas jednej z takich "kontroli" pochwyciła spojrzenie Vaelcartha. Poruszyła uchem, zapraszając do świadomości cichy szept basiora. Podeszła bliżej, by pozostałe wskazówki usłyszeć jak najlepiej. Odruchem skierowała spojrzenie oliwkowych oczu w stronę wskazanego przez dowódcę zagajnika. Zakołysała delikatnie końcówką ogona, zdradzając w ten sposób pewną ekscytację, która przetoczyła się po grzbiecie basiory.
Bez słowa skinęła głową, w milczeniu akceptując plan samca. Odbiła zatem w prawo, a kiedy każdy przyjął wyznaczoną pozycję — ruszyła. Niespiesznie, na pościg wymagający zużycia większej porcji energii jeszcze przyjdzie czas. Podobnie jak wcześniej dbała o to, by nie nastąpić na żaden suchy patyk czy inny "element wystroju", który mógłby wydać jakiś dźwięk, zdradzający ich obecność nieco przedwcześnie. Sarna. Nie było źle; zawsze mogli ruszyć na bizona czy inne ogromne bydle.