Leśna dziupla

[Fáyra]

Ostrożnie zbliżyła się do pnia, stawiając łapy cicho na miękkim mchu. Pszczoły zdawały się ją ignorować – skupione na pracy, nie dostrzegały intruza. Samica uniosła się lekko na tylne łapy, wcisnęła pysk w rozwidlenie drzewa i wyczuła słodką wilgoć. Plastry miodu lśniły złociście we wnętrzu. Ostrożnie sięgnęła, wysuwając język i pozwalając, by jego lepka powierzchnia zebrała odrobinę płynnego złota. Serce waliło jej w piersi – jeden nieostrożny ruch mógł ściągnąć na nią gniew całego ula. Ale pszczoły tylko bzyczały spokojnie, nie ruszając się ze swych stanowisk.

[Fáyra]

Kilka chwil później miała już dość – nie za dużo, by nie narazić ula, ale wystarczająco, by starczyło do mikstury. Otarła nos, czując słodkość osiadającą na futrze i języku. Zrobiła krok w tył, a potem kolejny – spokojnie, z szacunkiem dla mieszkańców drzewa. Pszczoły nawet nie drgnęły. Gdy zniknęła wśród paproci, dopiero wtedy pozwoliła sobie odetchnąć głęboko. Bez jednego użądlenia. Dzień był łaskawy – i teraz niosła jego słodycz wprost do kryjówki.

/zt

[Ezayra]

[ wydobycie miód ]

---

Gęstwina lasu otulała ją spokojem, choć w powietrzu unosiła się nuta czegoś... kuszącego. Ezayra zatrzymała się, rozchylając nozdrza. Słodki zapach przebijał się między aromatami mchu i liści — ciepły, lepki, obiecujący. Z lekkim uśmiechem ruszyła dalej, stawiając kroki ostrożnie, by nie spłoszyć żadnego z leśnych mieszkańców. Jej uszy poruszały się lekko, wychwytując coraz wyraźniejsze brzęczenie, które prowadziło ją w głąb drzew.

[Ezayra]

Znalazła je. Potężne drzewo o rozwidlonym pniu górowało nad polaną, jego wnętrze skrywało pulsujące życiem królestwo. Pszczoły krążyły u wejścia do dziupli, zajęte swoimi sprawami, lecz nie zwracały na nią większej uwagi. Ezayra zbliżyła się powoli, z szacunkiem dla ich pracy. Z wnętrza drzewa sączył się zapach miodu tak intensywny, że wilczyca aż poczuła go na języku. Przymknęła oczy na moment, pozwalając sobie poczuć spokój tej chwili.

[Ezayra]

Z delikatnością, na jaką było ją stać, wsunęła łapę do środka. Jej pazury z łatwością oddzieliły fragment plastra, z którego spływały złociste krople. Przełożyła go ostrożnie na liść, który przyniosła wcześniej. Pszczoły nie protestowały — jakby rozumiały, że zabierze tylko tyle, ile potrzebuje. Po chwili Ezayra odwróciła się, opuszczając polanę z miodem i wdzięcznością w sercu. Ten dzień zapowiadał się dobrze.
/zt

[Myrvain]

/ wydobycie: miód

Przywiedziony zapachem miodu i bzyczeniem pszczół, zjawił się w pobliżu drzewa zamieszkałego przez te skrzydlate maleństwa. Nie, nie bał się przypadkowego użądlenia — wiedział doskonale, że stworzenia te nie atakują, jeśli się ich nie sprowokuje; on zaś prowokować ich wcale nie zamierzał.
Rozłożył się w miękkiej trawie niedaleko barci, układając pożyczoną księgę koło siebie. Noc była całkiem ciepła i przyjemna, co — jako samiec o znikomej ilości tkanki tłuszczowej — wysoko sobie cenił. Postanowił przespać się w pobliżu pszczół, a rano — jeśli tylko mu się uda sięgnąć do dziupli — pożywić się odrobiną miodu. Wierzył, iż błonkówki wybaczą mu tę zuchwałą kradzież i nie będą boczyć się nazbyt długo. Och, w domu, za starych dobrych czasów, wystarczyłoby tylko opowiedzieć odpowiednią historię, by slowo stało się prawdą. Nawet, na przekór starym porzekadłom, nie musiałby powtarzać tysiąc razy, by do tego doszło.
Z głową ciężką od przemyśleń i tęsknotek oraz ciałem osłabionym po wędrówce zasnął po kilku minutach, ukołysany do snu brzęczeniem dobiegającym z położonej niedaleko dziupli.

[Myrvain]

Obudził się głodny. Miód, jako całkiem kaloryczne cudo natury, był doprawdy atrakcyjnym kąskiem. Podszedł bliżej dziupli, czym zaskarbił sobie uwagę sporej części pszczół. Część z nich okrążyła go, zachowując wciąż pewną odległość, zupełnie tak, jakby chciały przestrzec samca i zniechęcić go do dalszego zbliżania się. Poruszył leniwie uchem. Gęste złoto znajdowało się nieco zbyt wysoko, by Myrvain był w stanie po nie sięgnąć bez trudu. Zerwał zatem całkiem długą, dość grubą gałąź, której zamierzał użyć jako przedłużenia własnej łapy.

1d6
1-4, to brak ataku pszczelej rodziny (66,7% szans)

Pszczoły nie atakują, a postać zdobywa surowiec bez użądlenia.

[Myrvain]

Nawet pszczoły uznały, że Myrvain nie stanowi większego zagrożenia swym słabym ciałem i złamanym duchem. Odpuścił więc od starca, zajęte swoimi sprawami i pilnowaniem, czy na pewno nikt inny — groźniejszy i bardziej niebezpieczny — nie pojawił się na horyzoncie. Bez większych trudów wydobył kijem nieco miodu. A w zasadzie było go więcej, niż śmiał podejrzewać. Postanowił posilić się częścią, pozostałą zaś zostawić sobie na później. Zerwał kilka wielkich liści, z których utworzył coś na kształt tobołka, w który zawinął ostrożnie ułamaną część kija. Tę, na której znajdował się miód.
Wrócił po księgę, którą ponownie przytroczył sobie w ten prowizoryczny sposób do boku, po czym ruszył w dalszą podróż.

/ wydobyto: miód x1
/ zt.