Wolv PBF

POLOWANIE — pancernik (II grupa)
Zbieractwo: skóra x1 + łuski pancernika x1

wiek zwierzyny: dorosły (rzut)

STATYSTYKI:
pancernik: S.28 | Z: 12 | CZ: 5
wilki: S: 65 | Z: 65 | Cz: 15

Obrażenia:
Hürrem -6pż (rzut)
Neffrea: -10pż (rzut)


Neffrea obserwowała, jak kolejne wilki się pojawiają, a potem znikają. Przechyliła lekko pysk, strzygąc uchem. Wkrótce została sama z jakąś samicą. Jeśli Hurrem miała na sobie obrożę — zidentyfikowała w niej bez większej trudności niewolnicę. No, tak. Na pomoc takiej nie mogła za bardzo liczyć. Owszem, była jedną z tych, które w niewolników niekoniecznie wierzyła. Skoro towarzyszka nie zrobiła za wiele, by zmienić swój los — jak bardzo mogła wierzyć w jej umiejętności?
— Przydałyby mi się łuski pancernika — przyznała. Nie spodziewała się raczej sprzeciwu ze strony kogoś tak nisko ulokowanego w hierarchii. Zakołysała leniwie ogonem, na wszelki wypadek opisując pokrótce, czego szukają.

Ruszyła w las, chcąc znaleźć stworzenie. Jako, że znajdowały się całkiem blisko wodopoju, z całą pewnością przewijało się tutaj sporo różnorodnej zwierzyny. Miała nadzieję, iż pośród gości znajdzie się również pancernik. Rozglądała się za odciskami łapek, jednocześnie pozwalając nozdrzom badać powietrze pod kątem zapachów. A tych było tu naprawdę wiele, tak rozmaitych, że wyszczególnienie jakiejś konkretnej woni wcale nie było zadaniem aż tak prostym, jak można by początkowo założyć. Kątem oka próbowała jednocześnie kontrolować położenie niewolnicy, zupełnie, jakby kierowała się wobec niej zasadą ograniczonego zaufania. Nastawione czujnie uszy poruszały się raz po raz, wychwytując każdy, nawet najlżejszy oraz najbardziej subtelny dźwięk. Nadal jednak nie wychwyciła niczego, co wskazywałoby bezpośrednio na pancernika.

"Pani", zakołysało się w głowie Neff. Cóż, miała w sobie dość próżności oraz była łasa na komplementy czy wszelkie oznaki adoracji, szeroko rozumianej, więc połechtanie jej ego odrobinę poprawiło sytuację Hürrem w oczach trójkolorowej. Inna sprawa, że prawdopodobnie użycie takiego określenia wynikało po części z tego, że Neffrea jak ostatni cham nie raczyła się przedstawić, z czego jednak rzemieślniczka zdawała sobie nic nie robić.

* * *

Nos Neffrei raz po raz sunął po podłożu, wychwytując zapachy tych, którzy tędy przechodzili. Jakieś zające, coś z gadów (prawdopodobnie jakieś sprytne i zwinne jaszczurki), a nawet coś większego. Obstawiałaby dzika, a raczej całą rodzinę. Cóż, nie chciała ryzykować i iść na coś, co mogłoby zrobić im więcej krzywdy niż zwykłe zadrapania. Pokonywała kolejne metry, wchodząc głębiej w las.
Usłyszała jakiś szelest, więc automatycznie odwróciła głowę w kierunku źródła dźwięku. To, co dostrzegła, napawało ją optymizmem. Uśmiechnęła się szeroko, szukając niewolnicy wejrzeniem. Miała tylko nadzieję, że te metalowe elementy nie narobią hałasu, kiedy będą gonić zwierzynę. Zmieniła odrobinę położenie swojego ciała, tak, aby wiatr przypadkiem nazbyt szybko nie zdradził obecności drapieżców i nie zaalarmował pancernika. Dorodna sztuka kopała sobie właśnie pod jakimś korzeniem, prawdopodobnie próbując wygrzebać smaczne, tłuste robaki.
— Jak go przestraszymy, zwinie się w kłębek i utrudni nam pozbawienie go życia. Postarajmy się zatem być cicho — szepnęła najciszej, jak mogła, mając nadzieję, iż wilczyca usłyszy instrukcje. Inna sprawa, że nawet taki szmer sprawił, że pancernik wysunął nos z nory, uniósł wysoko łeb i zaczął sie rozglądać, strzygąc uszkami. Cholera, byleby się nie zwinął — pomyślała Neff. Na szczęście na razie nie miał takich planów. Pozostawał jednak czujny, nie zamierzał wracać do posiłku, póki potencjalne zagrożenie nie przeminie.
Teraz, albo nigdy. Prawdopodobnie już nie udałoby się im zajść zwierza z zaskoczenia, toteż wyskoczyła z krzewów, od razu celując zębami w szyję zwierzęcia. Nie chciała dopuścić do sytuacji, aż pancernik się po prostu rzuci do ucieczki.

Pancernik okazał się całkiem spory, jak na pancernikowe wytyczne: nie licząc ogona miał około 50cm długości, dodatkowo ciało wieńczył ogon mierzący koło 40 dodatkowych. Ważył pewnie z 5 kilogramów. To jednak wciąż zbyt mało, żeby być w stanie stawić opór dwójce wilków. Pisnął, kiedy Neffrea musnęła jego szyję. Musnęła jedynie, bo zwinął się zaraz w kłębek; zdążył jednak dziabnąć w łapę Hürrem. Neffrea skontrolowała kątem oka, czy obrażenia nie były poważne, ale nie dostrzegła strumienia krwi. Bo też dlaczego miałaby go dojrzeć? Ich ofiara nie miała za dużych szans, aby znacząco skrzywdzić którąkolwiek z nich.
Problemem było tylko to, że zamienił się w opancerzoną kulę, spełniając czarny scenariusz, który Neff ułożyła sobie wcześniej w głowie licząc, iż nigdy się nie dopełni. Aż przeklęła siarczyście, niezrażona obecnością drugiej wilczycy.
— Otworzę tę konserwę, a ty poderżnij mu po prostu gardło — zakomenderowała, podając niewolnicy swój sztylet. Nieczęsto pozwalała komukolwiek Skorpiusa dotykać. Był jedną z nielicznych pamiątek po poprzednim życiu, kiedy parała się skrytobójstwem. Oblizała pysk, szukając odpowiedniego kija. Działała szybko, żeby ta cholerna piłka czasami im się nie odturlała. Czuła, że do rozwarcia kryjówki pancernika potrzeba było sporo siły.
Znalazła patyk, miała nadzieję, iż odpowiednio wytrzymały, po czym wsunęła go pomiędzy granice okrywy. Nie było to proste, bo dziad się całkiem ciasno zawinął. Ale, ale! Nie z nią takie sztuczki! Nawet zrobiła coś na kształt dźwigni, opierając kij na korzeniu. Nie znała się na fizyce za dobrze, nie wiedziała, które ramię powinna zostawić dłuższe, żeby użyć jak najmniej siły, więc kombinowała i przesuwała punkt oparcia tak, by w końcu, za którymś kolejnym podejściem, rozchylić ofiarę. Tak, to było idealne położenie! Naparła mocniej, dając z siebie wszystko.
W końcu szyja zwierzątka znalazła się w zasięgu niewolnicy. Neff zerknęła nagląco, bo utrzymanie upartego pancernika w rozchyleniu wymagała nieco wysiłku.

____________
Żądło Skorpiusa — dwustronny kościany sztylet o ostrzach przypominających do złudzenia kolce jadowe Skorpiusa (czemu swoją drogą zawdzięcza swoją nazwę). Rękojeść stosunkowo krótka, prosta i bez zdobień, owinięta bawolą skórą.

W końcu. Kto by pomyślał, że takie maleństwo zafunduje im tak wiele zachodu? Poczuła ulgę, która uśpiła jej czujność. Na tyle, że nieostrożnie docisnęła kij, łapa się jej omsknęła i niewiele brakowało, by wykuła sobie oko. Na całe szczęście koniec kija otarł się o jej policzek, zostawiając za sobą czerwoną, niegłęboką na szczęście, bruzdę. Parsknęła, niezadowolona.
— Dobra robota — pochwaliła za to Hürrem, chociaż zrobiła to raczej dość machinalnie i automatycznie. Przejęła od niewolnicy Skorpiusa, pewnie łapiąc go w łapę. — Chcesz skórę? Jak będę strugać go z łusek, mogę też oskórować — zaproponowała. Nie była pewna, czego potrzeba niewolnikom poza odrobiną mięsa (zamierzała jej oddać całego pancernika, bo sama nie była głodna), ale kto wie, może ze skóry akurat zrobi użytek? Jakieś prowizoryczne skarpety, gdyby pod celą pizgało złem?

— Neffrea, inkwizytorka — przedstawiła się w odpowiedzi, skinąwszy lekko łbem.
A potem zabrała się do roboty. Najpierw, nieco jak rybę, pozbawiła pancernika łusek, które potem skrzętnie pozbierała, starając się jak najmniej z nich przeoczyć. Gdy skończyła, chwyciła pewniej sztylet i całkiem sprawnie oddzieliła skórę na brzuchu zwierzyny od reszty ciała. Tak przygotowany płat podała Hürrem.
— Zwierzynę też możesz zachować. Nie jestem głodna — powiedziała jeszcze, pakując sztylet oraz łuski. Pożegnała się krótkim "veda", po czym oddaliła się, znikając szybko w półcieniu lasu.

/zt.