Wolv PBF

Och, nie to miał na myśli! Nie chciał, żeby Málvarg wziął go za prawiczka! Chwilę mu zajęło, nim zebrał się na odwagę, aby mu to wyjaśnić... kiedy świat mu zawirował. Całkiem dosłownie. Zakręciło mu się lekko w głowie i już prawie uznał, że to z powodu tego — będącego przecież nie na miejscu — podniecenia, gdy tył głowy dotknął trawy. Ba, cały grzbiet się na niej znalazł. Zrozumiał, że to nie w jego głowie zawirowało, lecz to jego ciało w odniesieniu do świata zmieniło położenie. A on się tego nie spodziewał. Aż się uśmiechnął do własnych myśli.
— Jak na kogoś, kto dotąd nie dominował, jesteś całkiem władczy — odpowiedział w podobnym tonie, próbując zapanować nad oddechem. Czuł dotyk jego ciała, wiedział, że nie ucieknie. Ale, litości!, przecież wcale uciekać nie chciał. Coraz lepiej oswajał się z nową sytuacją i chociaż dalej kompletnie nie rozumiał, dlaczego — podobało mu się, kiedy wilk tak nad nim zawisł. Z tej perspektywy mógł mu się całkiem nieźle przyjrzeć. Mekonops czuł doskonale pulsowanie w podbrzuszu, kiedy niespokojny i niecierpliwy organizm dopominał się o swoje.
Uniósł biodra, próbując nabrzmiewającą męskością natrafić na opór genitaliów basiora. Nie miał doświadczenia w relacjach jednopłciowych; miał za to instynkty, które same kierowały podatnym na ich działanie ciałem. Próbował się o niego nieco poocierać.

Oj, zdecydowanie gdyby Mekonopsowi przypadła czynna strona tego równania — wszystko przebiegłoby znacznie inaczej. Kto wie, czy niebieski by się nie przestraszył i nie uciekł. W każdym razie z pewnością był bardzo wdzięczny Málvargowi, że ten przejął pałeczkę. Zarówno metaforycznie, jak i wkrótce bardziej dosłownie. Niebieski delektował się jego dotykiem, rozkoszował się ciepłem bijącym od jego ciała i otulającym przytulnie poszczególne członki ciała. Oddech Mekonopsa przyspieszył, stał się nieregularny i dziwnie przerywany, zupełnie, jakby chwytanie każdego kolejnego haustu tlenu robiło się trudniejsze i trudniejsze.
— Ciekawy nowego — odpowiedział cicho. Nie był w stanie mówić głośniej, całkiem tak, jakby obawiał się, że drżenie głosu zdradzi podniecenie targające jego ciałem coraz bardziej w każdej kolejnej sekundzie. A jakby już samo to było mało, to biały zaraz zsunął się niżej, gorącym językiem drażniąc przyrodzenie orkana.
Zadrżał na całym ciele, kiedy pieszczota okazała się nie jednorazową, a stanowiła wstęp do dalszej przygody. Odrzucił niebieski łeb w tył, jakby miało mu to pomóc sprawniej oddychać. Jego klatka piersiowa zaczęła się unosić i opadać w mniej regularnych zrywach.
— Motyla noga.... — zaklął cicho. Podniósł się nieco, by oprzeć się na łokciach. Zaraz też jedną z łap zaczął drażnić basiora, pazurami przejeżdżając z wyczuciem po skórze na jego policzkach i w okolicy uszu, na tyle, na ile był w stanie sięgnąć. Samo patrzenie na to, jak kochanek zajmuje się jego męskością, rozpalało Mekonopsa do granic.