Wolv PBF

Był dziwnie splątany. Przechyliła lekko głowę, zastanawiając się, czy w ogóle się dogadają. Cóż, możliwe, iż alkohol nieco rozwiąże język Yawë (lub, co gorsza, jeszcze mocniej spląta mu myśli).
— Byłeś ostatnio na cmentarzu swojego klanu? — spytała więc wprost, pociągając lekko ze swojej szklanki. Skoro trzeba wprost — powie wprost. Chociaż... Czy gdyby znalazł tego ledwo żywego pimpka, nie nawiązałby do tego jakkolwiek?

— Atlantę? Co mi do jakiejś Atlanty? — Teraz ona nie zrozumiała. Nie wiedziała, skąd wyniknęło zerwanie sojuszu i nie miała pojęcia, do czego pił Yawë. Nawet nie znała Atlanty, nie wiedziała co to za typiara. Podobnie, jak nie miała pojęcia, do jakiego szczenięcia odnosił się basior — aczkolwiek na samo brzmienie słowa "szczeniak" poruszyła uchem.
— Pamiętasz nasze ostatnie spotkanie? — spytała, mrużąc oczy i popijając drinka. A potem, nie dając mu jakoś szczególnie wiele czasu na odpowiedź, kontynuowała: — Powiedzmy, że te kilka chwil uniesień zaowocowało pojawieniem się szczeniaka. Podrzuciłam go na tereny twojego klanu, pewna, że beze mnie zdechnie. Jak wróciłam na miejsce, nie było ani szczeniaka, ani śladów świadczącychj o tym, że ktoś go pożarł czy coś. Założyłam, że go znalazłeś — wzruszyła barkami. Skoro on go nie znalazł, mógł trafić pod skrzydła kogokolwiek innego. A może i faktycznie zdechł, tylko po prostu ktoś posprzątał, ewentualnie coś go porwało i pożarło z dala od cmentarza? Kto wie.
— W każdym razie jak się tam pojawiłam, wyczułam jakąś obcą wilczą woń. Możliwe, że pojawiło się u was szczenię, które nosi w sobie twoje geny — dodała obojętnie, po czym opróżniła szklaneczkę. Obserwowała Księżycowego, ciekawa jego reakcji.
— Dlatego tak spiąłeś tyłek? Bo sojusz padł? — spojrzała nań podejrzliwie. — Spokojnie, nie zamierzam ci rozpłatać brzucha. Najwyżej zaciągnę cię na górę i wykorzystam, ale... ostatnio przecież ci się podobało — uśmiechnęła się nieładnie.
Alojzy wywrócił dyskretnie oczyma, upewniając się wcześniej, że Neff tego nie dojrzy — zwrócona mordą w stronę sulfurowego pomiotu.

— Nie pamiętam — odpowiedziała, zresztą jak najbardziej zgodnie z prawdą. Może nawet nie sprawdziła? A może ujrzała mimochodem, ale uznała to za na tyle nieważne, iż nie zapamiętała? W każdym razie... niewiele o szczeniaku wiedziała. Płeć, koloru oczu nie dojrzała, jedynie zarejestrowała, że z koloru futra bliżej mu było w granatowe tony ojca. Ale jakoś nie czuła, że musi mu to powiedzieć. Tak będzie zabawniej, prawda? Uśmiechnęła się leniwie.
— No, nic, na mnie pora. Baw się dobrze, słodki i niewinny Yawë — powiedziała spokojnie, delikatnie pocierając pyskiem jeden z policzków wilka. Cóż, bombę spuściła, nic tu po niej. Zwłaszcza, że wilk i tak nie wydawał się zainteresowany kontaktem; kompletnie się zafiksował na temacie szczeniaka Schrödingera — martwym i żywym jednocześnie.
— Do zobaczenia — rzuciła jeszcze i opuściła bar.
Alojzy odetchnął z ulgą.

/zt. ♥