Piaszczysta Plaża

[Málvarg]

Chyba takie wprawianie Lorcana w osłupienie stanie się jego nowym hobby. Bardzo mu się podobało to jak ten na niego reaguje. Uśmiechnął się sam do siebie, no pomyśleć, że aż tak działał na jego zmysły? Za tego buziaka nie zebrał od niego opierdzielu w stylu co ty sobie wyobrażasz, czy "ja wolę samiczki". Zamiast oburzenia było tylko zdziwienie i żadnego komentarza! Dla niego było to jak wielki sukces.
— Gdybyś nie był tak samo mokry jak ja to ty mógłbyś mnie ogrzać. Westchnął, wyglądając przy tym na dość mocno rozczarowanego. Usiadł na brzegu, będzie musiał się pogodzić z tym, że piasek oblepi mu całe futro.
— Ognisko też może być.

Lorcan

[Lorcan]

Lorcan natomiast robił co mógł by racjonalizować zachowania białego — a właściwie to odsuwając od siebie niepokojące przypuszczenia co do ich podstaw. Może w sumie faktycznie łatwiej byłoby dać mu w mordę, prawdopodobnie byłby to przekaz brutalny acz prowadzący do konkretnego efektu. Z drugiej strony byłoby to również naprawdę obrzydliwe potraktowanie kogoś, kto dobrowolnie zaoferował pomoc, a przy okazji — prawdopodobnie odzywała się też jakaś masochistyczna część charakteru samotnika.
Eh.
— Gdybyś mnie nie ochlapał to nie był bym mokry. — odparował natychmiast, bo przecież to właśnie te chlapnięcia sprawiły, że Lorcan był przemoczony do suchej nitki, oczywiście że tak.
— Poszukam jakiegoś suchego drewna, możesz poczekać tylko się nie wierć bo zmienisz mi się w sandwolfa.

Málvarg

[Málvarg]

Gdyby go nie pochlapał to byłoby nudno, a tak chociaż upewnił się, że ta wielka kulka futra potrafi się też bawić. I ratować! To ostatnie było bardzo ważne, bo jego trzeba było ratować często. Jak się akurat pakował w jakieś głupie sytuacje.
— Pójdę z tobą, nie będę tak siedział. Ruszył tyłek i jak powiedział tak zrobił, więc teraz obydwaj szukali suchego drewna. Może morze coś wyrzuciło na brzeg, coś co da się łatwo podpalić i przy tym wyschnąć. Choć pogoda była na tyle ciepła, że mogliby równie dobrze się położyć i dać działać słońcu.

Lorcan

[Lorcan]

idealne towarzystwo! Ciekawe kto będzie ich ratował jak już oboje się wpakują w coś głupiego.
Leżeć w piasku, jeszcze czego, zaraz oboje byli by sandwolfami. Zaraz, w sumie jaką mamy porę dnia?
Znalezienie suchego drewna w ostatnich dniach było banalnie proste — drewno nie miało w zwyczaju się topić ani nikogo ratować, więc raz wyrzucone na brzeg miało dużo lepsze warunki do schnięcia. Zbudowanie stosiku pod ognisko zajęło naprawdę niewiele czasu. Na pewno krócej niż Lorcanowi rozniecenie ognia, bo mając trochę mokre łapy, nieustannie moczył je co tylko utrudniało cały proces.
— Nie siadaj za blisko bo osmalisz sobie dupę. — powiedział, coby odwrócić uwagę od bardzo nieudolnego pocierania o siebie patyków.

Málvarg

[Málvarg]

Jak tak patrzył to chyba jeszcze długo sobie tej dupy nie osmoli. Rozpalanie ognia szło mocno opornie, ale nie komentował bo on z kolei tylko się gapił.
— No zdecydowanie muszę uważać, żeby się nie poparzyć. No nie wytrzymał. W konsekwencji mógł się spodziewać, że jak ogień już będzie rozpalony to Lorcan go pogoni w diabły.
— Uważaj bo grzywkę sobie spalisz. Wytknął mu język, jak z jego prób jedyne co wychodziło to dymek.

[Lorcan]

— pfft. — odparł mu tylko. Może by już się zirytował na to, że mu nie idzie, ale humor miał wybitnie dobry. Kurde, jak Marius to robił to wyglądało na dużo prostsze...
— Uważaj żeby ci twojej nikt w środku nocy nie wygolił. — sparował, na chwilę przyspieszając ruchy bo wydawało mu się, że strużka dymu robi się coraz bardziej obiecująca. — Oczywiście na pewno spróbujemy znaleźć sprawcę, ale obawiam się że to jej nie przywró... cholera! — fuknął, bo właśnie udało mu się strząsnąć kropelką z łapy na świeżo rozżarzony płomyczek, który syknął smętnie i zupełnie wygasł.
— Z tymi patykami jest coś nie tak. — zgadza się, z patykami.

Málvarg

[Málvarg]

Groźby, groźby. Jakby głowę golił mu tak sprawnie jak rozpalał ognisko, to czuł się bezpieczny. Ogień prawie się już rozpalił, ale został zamordowany przez pojedynczą kropelkę wody. No to pech.
— Wygląda na to, że będziesz musiał sie ze mną poprzytulać, żeby nie zmarznąć. Wyszczerzył kły w uśmiechu. Jego sprytny plan był sprytny. Ruszył dupsko i usiadł bliżej Lorcana, naruszając jego przestrzeń osobistą. Tak, musiał tak blisko i właśnie z tej strony. Sam złapał za te badziewne patyki i zaczął walczyć o to, żeby coś z tego wyszło.

Lorcan

[Lorcan]

mógł jeszcze niechcący zamiast grzywki wziąć cały skalp.
Spojrzał na wilka nieszczerze morderczym wzrokiem. Fyf, pewnie, łatwo tak narzekać, jak się siedzi i czeka jak księżniczka. Miał nawet powiedzieć mu coś w tym stylu, ale Malvarg bezczelnie nauczył się czytać w myślach i wytrącił mu ten argument. Przy okazji jeszcze rozpychając się przy nim, no co za tupet!
— No to pokaż, jak żeś taki mądry. — burknął, znów trochę żartem a trochę na serio, bo naprawdę starał się rozpalić ten cholerny ogień. A żeby nie było mu za łatwo, to skoro biały i tak zdecydował się prawie że na nim usiąść to zaczął napierać na niego bokiem, praktycznie się o niego opierając.

Málvarg

[Málvarg]

No niech się na nim jeszcze położy. Lorcan miał posturę niedźwiedzia i jeszcze się na nim opierał tak, że biedak ledwo mógł siedzieć w pionie. Nie, żeby jakoś głośno narzekał, podobało mu się bycie tak blisko. Najchętniej by schował pysk pod jego brodą i sobie tak siedział, ale! Miał coś do udowodnienia i albo rozpali to ognisko, albo rozdupcy ten kopiec w drobny mak.
— A rozpale, jeszcze zobaczysz.
(Rzut kością 1-4 porażka, 5-10 sukces)

[Lorcan]

dał mu chwilę, przez którą wstrzymywał oddech — wyjdzie mu czy nie?
Nawet może i lepiej że mu się nie udało, bo inaczej Lorcan musiał by dla zasady właśnie teraz zacząć się otrzepywać albo kichnąć...
— Dobra robota. — parsknął, wewnątrz czując ulgę, bo dzięki temu nie wyszedł na frajera ani sabotażystę. Z drugiej strony jeszcze trochę i słońce zajdzie, a wtedy może się okazać, że przestanie być tak ciepło i co? Faktycznie będą musieli zacząć się przytulać, czy coś. W sumie to byłaby wymówka...
Właściwie to wciąż miał jeszcze szansę wygrać te zawody. Złapała inną parę patyków i ponowił walkę.

(jw)
1d10

[Málvarg]

Fuknął zdenerwowany. Głupie patyki. Jak i Lorcan kolejny raz nie dał rady tego podpalić to nerwy mu puściły. Przyszło tornado, drewno poleciało we wszystkie strony, razem z patykami co nie szło nimi nic rozpalić. Durne to.
— Musimy się przytulać. Czy ci się to podoba czy też nie. Podniósł się, patrząc pogardliwe na resztę drewienek, po czym zaczął się rozglądać za jakimś odpowiednim miejscem do leżenia.

[Lorcan]

— heeej, już prawie było! — zawołał z pretensją, bo wychodzi na to, że nici z ogniska. A potem na chwilę zamilkł, przetwarzając wnioski, jakie z tego wszystkiego wyciągnął Málvarg. No ileż kurde można było się spierać, i tak już na niego wlazł.
— Aha, takiś ty? — fuknął. A potem, za nic mając rozglądanie się towarzysza, wykorzystał fakt że i tak już i tak prawie jeden na drugim siedzieli, bezceremonialnie przewalił się na niego.
— Teraz cieplej?
Obiektywnie rzecz biorąc, wilgotne futro pewnie specjalnie ciepłe nie było, z kolei piasek pod Málvargiem, grzany przez cały dzień, już pewnie tak.

[Málvarg]

Nooo i przygniótł go swoim dupskiem. Biały tylko głośniej wypuścił powietrze z płuc. Lorcan nie był malutki, a to jego mokre futro i wielkie cielsko swoje ważyły. Bycie tym na dole jednak miało swoje minusy, zwłaszcza jak ten na górze był wielki.
— Bardzo ciepło, a buziaka dostanę? Jak już robisz sobie ze mnie materac. Jęknął, próbując się jakoś sensownie ułożyć.

[Lorcan]

nie tylko dupskiem! Ale łaskawie nie uwalił się zupełnie całym ciężarem, wciąż był wsparty też o swoje łapy. Słyszał jednak, że chyba trochę za mocno go przygniata, więc jeszcze trochę zdjął z niego własnej wagi. Jeszcze by go przydusił czy coś.
Minusem bycia tak blisko było to, że istniała szansa, że Málvarg poczuł jak po tym pytaniu, ciało Lorcana przeszedł delikatny dreszcz.
— Jeszcze czego. — burknął cicho. — To ja cię tu ogrzewam.

[Málvarg]

Odetchnął już trochę spokojniej, gdy czuł na sobie mniej ciężaru. No to teraz mógł dalej dyskutować. Poczuł jak przez ciało drugiego wilka przechodzi dreszcz, więc drążył dalej. I będzie to robił, chyba, że ten go znowu przydusi.
— Ogrzewasz. I całować też byś mógł. Mruknął, drocząc się z nim, ale brzmiał całkowicie poważnie. Bo buziaka by nie odmówił. Jego burkanie wcale go nie zniechęcało.
— Bo coś mi mówi, że byś chciał, ale się wstydzisz~

Lorcan

[Lorcan]

tym razem nie zadrżał, na chwilę zacisnął szczęki. Gdzieś w głębi duszy miał wrażenie, a może nawet obawę, że jest wrabiany. I wewnątrz strasznie go to denerwowało. W końcu naprawdę kosztowało go, żeby poukładać swoje życie po... zresztą nieważne.
Zjeżył sierść na grzbiecie, słysząc kolejne prowokacyjne słowa. Ah tak?
Czując jak serce zaczyna rozbijać się mu o klatkę piersiową, wziął głębszy wdech. A potem gwałtownie schylił łeb i na moment wpił się w jego wargi.
Znów zacisnął zęby, tym razem stojąc już nad nim na sztywnych łapach.
— Zadowolony?

Málvarg

[Málvarg]

Nie był typem który by się z niego naśmiewał. W sumie nawet o tym nie pomyślał, że mógłby sobie z niego w tym temacie robić jaja. Był śmiertelnie poważny, może nieco za mocno się domagał buziaków, ale coś chciał mieć od życia. Obserwował go uważnie, a gdy się wreszcie doczekał to zamruczał z wyraźnym zadowoleniem. Pocałunek był długi, trochę gwałtowny. Oczekiwał buziaka, ale to co dostał było jeszcze lepsze. Aż nabrał ochoty na więcej, co zdradzały małe iskierki w jego szarych ślepiach.
— Bardzo. Uśmiechnął się i przekręcił na grzbiet, dając drugiemu wilkowi nad sobą górować.
— A ty? Jesteś bardzo spięty.

Lorcan

[Lorcan]

Tym razem dreszcz przechodzący przez jego ciało był o nieba przyjemniejszy. Jak gdyby wreszcie był w stanie uwierzyć, że faktycznie może sobie na to pozwolić lub, że przynajmniej w tym momencie przestał sie tym przejmować. Gdy Malvarg zaczął sie pod nim wiercić, w pierwszej kolejności napiął mięśnie, powstrzymując sie by go nie unieruchomić, „juz próbujesz uciekać?”
Ale nie, nie próbował, obrócił sie tylko na plecy, a Lorcan aż znów zacisnął szczeki, majac go tak bardzo blisko, tak bardzo pod soba, tak bardzo w jednoznacznej pozycji…
„Spięty”. Parsknął głucho na to stwierdzenie. Ktoś mógłby powiedzieć, ze to biały wyjątkowo nie ma problemu z wysylaniem sygnałów, które odebrane mogą byc bardzo różnie. Najwyraźniej tez nie mial problemu, ze stoi nad nim inny samiec, co nawet dla Lorcana bylo by mało dogodne biorac pod uwagę jak mało sie znali. Podobna pozycja rzadko kiedy pozostawiała pole do manewru i praktycznie odbierało większość opcji defensywnych. A i tak z pełnego wachlarza rzeczy które można zrobić komuś, kto tak zupełnie dal sie sprowadzić do parteru, Lorcan myślał o tych mniej oczywistych.
Znów zniżył łeb i z cichym pomrukiem wsunął nos pod kryzę Malvarga. Delikatnie uszczypnął zębami.
— Prowokujesz mnie. — mruknął przy jego uchu.

[Málvarg]

Nie miał problemu by inny samiec nad nim górował, a jak był to Lorcan to nie czuł się w żaden sposób zagrożony. Podobało mu się to nawet, bo w końcu osiągnął to co chciał. Prowokował go, odsłaniał się przed nim. Testował na jak wiele może sobie pozwolić i jak bardzo drugi basior wejdzie z nim w tę grę. No i się nie zawiódł, bo Lorcan reagował dokładnie tak jakby on sobie tego życzył.
— Może tylko troszkę, a nie podoba ci się to? Odmruknął w odpowiedzi, czując jak teraz wzdłuż jego kręgosłupa przechodzi przyjemny dreszcz. Czy cała ta sytuacja zaczynała go podniecać? Możliwe. Przesunął łapą po jego boku, a pysk obrócił tak, aby znowu go pocałować.

[Lorcan]

18+

Oddał pocałunek, wykorzystując tą chwile by zaciągnąć się jego zapachem.
— Obawiam się, że aż za bardzo. — Zamruczał.
Znów zacisnął szczękę, tym razem obniżając nieco zad by otrzeć się kroczem o leżącego pod nim wilka. Niemal jęknął. Przeczesał pazurami futro na głowie Malvarga. Sapnął głucho i znów opuścił łeb by sięgnąć jego ucha.
— Lubisz igrać z ogniem, co? — wychrypiał, boleśnie przeciągając sobie te chwile. Teraz, gdy mial to poczucie, ze juz mu sie nie wywinie, niemalże zatracał sie w uczuciu szybciej krążącej krwi, w gorącu, które pulsowało w wiadomych partiach ciała i w przejmującym go pożądaniu, które zalewało umysł żądaniem, by wreszcie wziął to, czego tak bardzo pragnął.