Wolv PBF

Kiedy ostatnim razem postanowiła zapolować samotnie na gronostaja — wszystko poszło, jak najbardziej, po jej myśli. Co prawda uwielbiała łowy w grupie, kiedy mogli sobie wespół pozwolić na powalenie czegoś większego oraz bardziej wymagającego, jednak czasami po prostu miała ochotę pobyć sama. Mieć czas i przestrzeń na przemyślenia (chociaż, z drugiej strony, niełatwo wtedy było skupić się na polowaniu, bo myśli lubiły jej uciekać na całkiem inne tory). Obecnie głowę zaprzątał jej głównie Sikhanir. Wciąż się o przyjaciela martwiła i raczej nic nie zapowiadało, by kiedykolwiek miało przestać. Nawet, jeśli teraz po prostu musiała odstawić zamartwianie się na bok.
Zamyślona, nawet nie zorientowała się, kiedy znalazła się w okolicy wodopoju. Ugasiła pragnienie, szybko i pobieżnie, by zaraz wziąć głęboki oddech i znaleźć się w trybie myśliwego. Machiny do tropienia, gonienia i ubijania. Podniosła głowę i na początek zapoznała sie z mieszaniną zapachów, które rozciągały się w okolicy. Rozejrzała się po terenie, zapoznając się z jego obecnym stanem, lecz i wypatrując ewentualnych oznak czyjejś obecności. Najchętniej znów pogoniłaby gronostaja, bo dlaczego nie? Ostatni raz wspomina całkiem nieźle. Pochyliła się w końcu, przytknąwszy nos bliżej podłoża zaczęła węszyć. Oczy raz po raz zapoznawały się z otoczeniem, gdy łapy nadały tempa krokom. Zapuszczała się w zarośla, nieco oddalając od wody. Tropów było całe mrowie — przy takim upale byle kałuże były tłocznie oblegane.

Niestrudzenie przedzierała się przez coraz wyższe trawy, krzewy i inne zarośla, oddalając się od wodopoju. Kiedy zaś zorientowała się, iż zaczłapała nieco zbyt daleko — zmieniała kierunek człapania, by całkiem nie zawieruszyć się w gąszczu trudnych spraaaaw. Co jakiś czas przecinała się z jakimś szlakiem wydeptanym wcześniej przez zwierzęta, jednak na ogół to większa zwierzyna lepiej wydeptywała trawę, więc nie szukała absolutnie "twórców" tych dróżek i ścieżek. Gronostaj, nie ważący pewnie nawet kilograma, nie pozostawiał zbyt wiele widocznych śladów swojej obecności. Być może dlatego wytropienie łasicy bywa upierdliwe i zajmuje czasami zdecydowanie zbyt wiele czasu, zwłaszcza w odniesieniu do tego, jak łatwo ukrócić mu życie i jak niewiele mięsa dawał. Arithra jednak zwykle nie polowała jedynie dla samego zaspokojenia głodu. Ćwiczyła. W pojedynkę trenowanie powalenia czegoś większego wiązało się już z ryzykiem. Gdyby na przykład dostała w łeb i straciła przytomność — nie miała przy sobie nikogo, kto byłby w stanie zaciągnąć ją do uzdrowiciela.
W pewnym momencie kątem oka zarejestrowała drobne poruszenie. Coś niewielkiego przemknęło może z pięć metrów od niej, poruszając delikatnie źdźbłami trawy. Cóż, możliwe, że gdyby nie jej pełne skupienie — nie dostrzegłaby tej subtelnej wskazówki. Obróciła szybko głowę, mierząc kierunek poruszania się zwierzyny. Jej nozdrza zadrżały delikatnie, wychwytując zapach gronostaja. Nie poczuła go wcześniej, zaaferowana tropami innej zwierzyny, pośród których ta konkretna woń po prostu na chwilę się zawieruszyła. Zamarła w bezruchu, pospiesznie dokonując analizy sytuacji.
Postanowiła, że najsensowniej będzie po prostu zgrabnym susem rzucić się na ofiarę, nim ją spłoszy swoją samą obecnością. Zwłaszcza, że zwierzak wciąż znajdował się całkiem blisko...

Odbiła się mocno tylnymi łapami od podłoża, zaraz po tym, jak już jak najbardziej precyzyjnie oszacowała położenie ofiary. Gronostaj poruszył się, załamał trawy z cichym szelestem — jednak wystarczyło, żeby wilczyca ruszyła. Jej ciało zadziałało niczym sprężyna, w jednej mikrosekundzie ściągając się, a w kolejnej gwałtownie prostując, wyrzucając Arithrę do przodu. Gronostaj nie zdążył umknąć, nim znalazł się pomiędzy "dłońmi" samicy.
A zaraz potem znalazł się pomiędzy jej zębami. Pisnął, próbował uciekać, wywijając zabawnie giętkie ciałko i machając łapkami, chcąc — być może — naruszyć Arithrę pazurkami. Nie z nią jednak te numery. Zgrabnie uniknęła każdej z prób, zakleszczając szczęki na szyi zwierzaka, tuż za jego łebkiem. Zgrabnie zarzuciła łbem, skręcając mu kark. Odebranie życia tego typu ofierze zwykle jest całkiem proste, szybkie i na ogół bezbolesne. Dla wilka.
Posiliła się, wróciła do wodopoju raz jeszcze ugasić pragnienie, po czym oddaliła się, spełniona i zadowolona.




/ zt.